Κώστας Δεσπούδης και Μαργαρίτα Σπανέλλη

“Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή· ουδέ ανάπτουσι λύχνον και θέτουσιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ' επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία.Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.” 

Κατά Ματθαίον ε:14-16.

Αυτό το μήνα, θα μας δώσουν την μαρτυρία τους για τον Χριστό, τα αδέλφια μας Κώστας Δεσπούδης και Μαργαρίτα Σπανέλλη.

Αδελφέ Κώστα, να πούμε ότι κάνεις κι εσύ κάποιες συνεντεύξεις με χριστιανικές ομολογίες, στο κανάλι της εκκλησίας της Ρόδου στο youtube (@ChristianismosRodou).

Ναι, ευχαριστούμε τον Θεό. Οι ομολογίες πιστεύω ότι είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος για να ευαγγελιστούν όσοι δεν γνωρίζουν ακόμα τον Χριστό. Κι εγώ, στα πρώτα βήματα της πίστης μου άκουγα πολλές ομολογίες -και τώρα ακούω- και πιστεύω πως γεμίζεις πίστη, μέσα από τις πνευματικές εμπειρίες που ακούς. Θα ήθελα να ξεκινήσω την μαρτυρία μου από τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη το 1994 και η οικογένεια μου αποτελείται από έξι μέλη. Είναι ο πατέρας μου, η μητέρα μου κι έχω και τρία αδέλφια, ανάμεσα τους κι έναν δίδυμο αδελφό.  Θυμάμαι ένα γεγονός όταν ήμουν μικρός. Είχα αργήσει μια μέρα να πάω στο φροντιστήριο των Αγγλικών κι έτρεχα για να προλάβω. Δεν πρόσεξα όμως, όπως πέρασα τον δρόμο, κι εκείνη την στιγμή ήρθε με ταχύτητα ένα αυτοκίνητο το οποίο σταμάτησε μόλις λίγα εκατοστά πριν με χτυπήσει. Ευχαριστώ τον Θεό που με φύλαξε -γιατί ίσως και μην ζούσα τώρα- και πιστεύω ότι Εκείνος πάντοτε μας βλέπει, μας προσέχει και μας φυλάει.

Πίστευες στον Θεό σαν παιδί;

Πίστευα και είχα πάντα μέσα μου μια αναζήτηση για το πρόσωπο του Θεού, όμως δεν ήξερα πως να Τον πλησιάσω. Γιατί δεν γνώριζα τότε τι λέει ο Λόγος Του, η Αγία Γραφή. Και ο πατέρας μου είχε πάντα μια θεοσέβεια, ήθελε να το μεταδώσει και σε εμάς αυτό και μας έστελνε κάθε καλοκαίρι (όταν ήμασταν στο Δημοτικό) σε μια χριστιανική, Ορθόδοξη κατασκήνωση στη Χαλκιδική. Εκεί υπήρχαν βέβαια και τα παιχνίδια, αλλά υπήρχε και εκκλησιασμός, υπήρχε ευσέβεια και υπήρχαν και κάποιοι -μπορώ να πω- πολύ καλοί άνθρωποι, που μας δίδαξαν σωστά πράγματα. Πάλι στην ηλικία του Δημοτικού, πήγαινα κάποια Σάββατα και στο Κατηχητικό σχολείο, όπου κι εκεί διδάχτηκα ωραία πράγματα. Θυμάμαι ότι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, πάντα έλεγα το: “Πάτερ ημών” και μετά μιλούσα λίγο στον Θεό λέγοντας Του τα προβλήματα μου και τις ανησυχίες μου. Και πιστεύω, ότι έστω και με αυτό το λίγο που έκανα, με φύλαξε ο Θεός σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μου. Ασχολιόμουν μικρός πολύ και με τα αθλητικά, έπαιζα και ποδόσφαιρο σε μια ομάδα, και λόγω του αθλητισμού ήμουν συγκρατημένος αρχικά, με αυτό που λέμε “αμαρτία.” Όμως όταν μεγάλωσα λίγο, στα 15 μου, γνώρισα μια άλλη παρέα και τότε άρχισα να μπαίνω λίγο πιο βαθιά σε κάποιες καταστάσεις. Ήρθε και το τσιγάρο στη ζωή μου (σε μικρό βαθμό αλλά ήρθε) και ήρθαν κι άλλα πράγματα που δεν τα γνώριζα πριν και ήταν σίγουρα αμαρτίες. Και επειδή υπήρχε πάντα μέσα μου μια θεοσέβεια, όλα αυτά δεν μου άρεσαν μεν, αλλά από την άλλη μεριά ήθελα και να είμαι αποδεκτός στον κοινωνικό μου περίγυρο.

Λέει και στην Καινή Διαθήκη, ότι «φθείρουνε τα καλά ήθη οι κακές συναναστροφές».

Ναι, ακριβώς αυτό συνέβαινε. Παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή του νέου με ποιούς θα συναναστρέφεται. Σε εκείνη την ηλικία, όταν ήμουν στην Δευτέρα Λυκείου, ξεκίνησαν κάποια σοβαρά προβλήματα μέσα στην οικογένεια μας και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήτανε στα πρόθυρα του διαζυγίου. Τότε ακριβώς ήρθε η επέμβαση του Θεού στη ζωή μας. Άκουσε ο πατέρας μου τον ραδιοφωνικό σταθμό “Χριστιανισμός” κι επισκέφτηκε την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στα Νέα Μουδανιά. (Γιατί είχε φύγει τότε από το σπίτι -λόγω των προβλημάτων- κι έμενε στη Χαλκιδική). Ξεκίνησε λοιπόν να πηγαίνει σε εκείνη τη συνάθροιση, εκεί αναγεννήθηκε κι όταν γύρισε στη Θεσσαλονίκη ήταν πραγματικά ένας άλλος άνθρωπος. Ήτανε πολύ ήρεμος, ήτανε πολύ πράος κι αμέσως είδαμε όλοι την αλλαγή του. Έτσι δεν διαλύθηκε τελικά η οικογένεια μας κι ευχαριστώ τον Θεό, γιατί και σήμερα οι γονείς μου είναι ενωμένοι κι αυτό πιστεύω ότι είναι μια νίκη του Ιησού Χριστού. Τότε λοιπόν που πίστεψε ο πατέρας μου, πρότεινε, σε εμένα και στον αδελφό μου, να πάμε σε μια κατασκήνωση που διοργάνωνε η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής της Θεσσαλονίκης στη Νάουσα.

Είχατε σταματήσει ήδη να πηγαίνετε στην άλλη κατασκήνωση;

Ναι, είχαμε σταματήσει να πηγαίνουμε μόλις τελειώσαμε το Δημοτικό. Δεν μας φάνηκε λοιπόν μια εκκλησιαστική κατασκήνωση τόσο καλή ιδέα και είπα εγώ, θυμάμαι, στον πατέρα μου, ότι θα βαρεθούμε σίγουρα αν πάμε εκεί γιατί δεν θα έχουμε κάτι να κάνουμε. Αλλά μας είπε ότι θα έχει και παιχνίδια, θα έχει και άλλες δραστηριότητες, μας είπε ότι θα παίξουμε και μπάλα και τελικά μας έπεισε. Πήγαμε λοιπόν μαζί με τον αδελφό μου τον δίδυμο και αμέσως κατάλαβα ότι ήταν πολύ διαφορετικά από την κατασκήνωση που πήγαινα μικρός. Κάθε πρωί είχε προσευχή και συμμελέτη της Αγίας Γραφής, το ίδιο και το απόγευμα. Και στις προσευχές ένιωθες πραγματικά την παρουσία του Θεού γιατί λειτουργούσαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Θυμάμαι, μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και τα άλλα παιδιά, που ήταν σε καθαρότητα, σε αγιασμό και δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι υπάρχουν στις μέρες μας τέτοια παιδιά που ακολουθούν τον Ιησού Χριστό με όλη τους την καρδιά. Μου άρεσαν πολύ λοιπόν, όλα αυτά που έβλεπα, αλλά μου φαινόντουσαν πάρα πολύ δύσκολα -ακατόρθωτα θα έλεγα- για να τα κάνω κι εγώ στη ζωή μου.

Αν δεν αναγεννηθεί πρώτα ο άνθρωπος δεν μπορεί να μπει σε αυτό τον δρόμο.

Ακριβώς. Εκείνη την περίοδο, μετά την κατασκήνωση, επειδή πήγαινα κάποιες φορές στην εκκλησία με τον πατέρα μου, είχα ακούσει για την αναγέννηση, είχα ακούσει για την βάπτιση του Αγίου Πνεύματος και είχα αρχίσει κι εγώ να τα ζητάω από τον Θεό όλα αυτά. Επειδή όμως έπαιζα και ποδόσφαιρο σε μια ομάδα, τις Κυριακές δεν πήγαινα ποτέ στην εκκλησία γιατί είχαμε αγώνες. Το ποδόσφαιρο ήτανε τότε, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Πέρα από το ότι έπαιζα σε μια ομάδα, ασχολιόμουν και με τυχερά παιχνίδια σχετικά με ποδόσφαιρο, ήμουν και οπαδός ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου της Θεσσαλονίκης, έπαιζα και ηλεκτρονικά παιχνίδια σχετικά με ποδόσφαιρο και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή, ότι  το ποδόσφαιρο, ήταν αυτό που είχε την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μου. Όμως τα παιδιά που είχα γνωρίσει στην κατασκήνωση με βοήθησαν τότε πάρα πολύ να προχωρήσω πνευματικά με την αγάπη τους και τις συμβουλές τους κι αυτό ίσως ήταν το καταλυτικό στοιχείο που με οδήγησε στον Χριστό. Και μια Κυριακή αποφάσισα να μην πάω στον ποδοσφαιρικό αγώνα, όπως έκανα κάθε εβδομάδα αλλά να πάω στην εκκλησία. Παρόλο που ήταν κρίσιμος αγώνας γιατί αν χάναμε θα έπεφτε η ομάδα κατηγορία. Εκείνη η μέρα ήταν από τις πιο σημαντικές στη ζωή μου, γιατί ήρθε ο Κύριος με πολύ μεγάλη δύναμη, με επισκέφτηκε και με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο. Βαπτίστηκα και στο νερό την ίδια μέρα -γιατί πήρα σταθερή απόφαση να ακολουθήσω τον Ιησού Χριστό- κι από τότε, προχωρώ αγωνιζόμενος τον καλό αγώνα της πίστεως. Και ότι έκανα πριν, το άφησα πίσω, με την χάρη του Θεού.

Και το ποδόσφαιρο ;

Και το ποδόσφαιρο βέβαια. Είχα τότε κι ένα τραυματισμό κι επειδή εκείνη τη χρονιά θα έδινα Πανελλήνιες, κατάλαβα ότι αυτό ήτανε από τον Θεό. Γιατί σίγουρα, όταν παίζεις ποδόσφαιρο σε μια ομάδα, αυτό σου στερεί πολύ χρόνο από το διάβασμα και την προετοιμασία σου για τις εξετάσεις. Ήρθε λοιπόν και η ώρα των Πανελληνίων και την ημέρα που θα έδινα το μάθημα της Έκθεσης είχα αρκετό άγχος γιατί θα ήταν καθοριστικό για την βαθμολογία μου. Και πριν ξεκινήσω από το σπίτι, άνοιξα “στην τύχη” την Αγία Γραφή και διάβασα λίγο από την επιστολή του Ιακώβου, στο σημείο που λέει για την γλώσσα. Ότι: “είναι μικρό μέλος κι όμως μεγαλαυχεί” και τα υπόλοιπα. Εκείνη την στιγμή, ήρθε μέσα μου -με θαυμαστό τρόπο- μια πληροφορία από τον Θεό, πως θα πέσει στις Πανελλήνιες, στην Έκθεση, κάποιο θέμα για την γλώσσα και παίρνοντας ένα σχολικό βοήθημα που είχα, διάβασα κάποιες σχετικές εκθέσεις. Και όντως έπεσε ένα τέτοιο θέμα κι ευχαριστούμε τον Θεό γιατί ασχολείται με εμάς και τα προβλήματα μας και μας βοηθάει πάντα. Και με τη βαθμολογία που συγκέντρωσα, μπόρεσα τελικά και πέρασα σε μια στρατιωτική σχολή που ήθελα. Εκεί ήμασταν εσώκλειστοι, αλλά κάθε Τετάρτη και Κυριακή που λειτουργούσε η εκκλησία στα Τρίκαλα, προσπαθούσα πάντα να πηγαίνω. Κι όταν γυρνούσα στη σχολή, τα άλλα παιδιά μού έλεγαν: “Κώστα τι σου συμβαίνει; Το πρόσωπο σου λάμπει, βγάζει ένα φως.” Κι αυτό βέβαια δεν ήταν κάτι δικό μου, αλλά ο Λόγος του Θεού που είχα ακούσει, είχε μπει μέσα στη καρδιά μου και με είχε φωτίσει πνευματικά. Και τον κάθε άνθρωπο που θα δεχτεί τον Λόγο του Θεού μέσα στην καρδιά του, ο Θεός θα τον φωτίσει και θα τον κάνει φως μέσα στον κόσμο.

Ομολογούσες τον Χριστό μέσα στη σχολή ή σου ήταν δύσκολο λόγω των συνθηκών;

Μιλούσα, όταν μου δινόταν η ευκαιρία. Θυμάμαι μια φορά, όπως ήμασταν μαζεμένοι όλοι στο θάλαμο, συζητούσαν τα άλλα παιδιά για τις κοπέλες τους. Κάποια στιγμή λοιπόν με ρώτησαν: “Εσύ δεν έχεις κοπέλα; Τι κάνεις με αυτό το θέμα;” Και τους είπα, ότι εγώ θέλω στη ζωή μου να ακολουθήσω τον Λόγο του Θεού και δεν πιστεύω ότι είναι σωστό ένας νέος να έχει σχέσεις πριν από τον γάμο. Εκεί βέβαια κάποια παιδιά με κορόιδεψαν, κάποια με ειρωνεύτηκαν κι ένα άλλο παιδί μού είπε: “Θα σου περάσει αυτό που πιστεύεις γρήγορα, δεν θα μπορέσεις να το κρατήσεις αυτό που λες.” Ευχαριστώ όμως τον Θεό, γιατί αυτό που πίστευα δεν μου πέρασε κι αυτό που έλεγα το κράτησα και ήρθε μετά και η ώρα του γάμου, γιατί ο Θεός μας αγαπάει και μας χαρίζει τα πάντα που έχουμε ανάγκη. Αυτό το παιδί το συνάντησα μετά από χρόνια εδώ στη Ρόδο και δόθηκε μια καλή μαρτυρία πιστεύω, γιατί ήμουν ήδη παντρεμένος και είδε ότι αυτό που του είχα πει δεν ήταν κάτι πρόσκαιρο, αλλά ότι υπάρχουν και σήμερα νέοι που όντως ακολουθούνε -με τη χάρη του Θεού- τον Ιησού Χριστό στη ζωή τους.

Να πούμε πως ενήργησε ο Κύριος στη ζωή σου και σε αυτό το θέμα;

Ναι βέβαια. Την γυναίκα μου την είχα δει κάποιες φορές στην εκκλησία αλλά δεν γνωριζόμασταν, δεν ήξερα καν πως τη λένε. Εγώ ήμουν τότε στη Ρόδο κι εκείνη στην Αθήνα. Και την βλέπω ένα βράδυ σε ενύπνιο, να κρατάει ένα μπουκάλι λάδι και να το πίνει. Παραξενεύτηκα πολύ με αυτό που είδα, αλλά κατάλαβα ότι πρέπει να έχει κάποιο πνευματικό νόημα. Το είπα λοιπόν σε έναν αδελφό μας, πρεσβύτερο και μου είπε ότι είναι καλό το ενύπνιο γιατί το λάδι στην Αγία Γραφή συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο. Έτσι, όταν ξανασυνάντησα την Μαργαρίτα μετά από λίγο καιρό, σε ένα πνευματικό συνέδριο στην Αράχωβα, αμέσως την πλησίασα, μιλήσαμε και ξεκίνησε τότε η γνωριμία μας. Μέχρι που ήρθε η ώρα να κάνουμε μαζί νηστεία και προσευχή πάνω σε αυτό το θέμα, για να μας βεβαιώσει  ο Κύριος ότι είναι το θέλημα Του να προχωρήσουμε. Κλείστηκα λοιπόν μια μέρα στο σπίτι, έκλεισα το κινητό μου, έκοψα κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο κι αποφάσισα να αφιερώσω όλο τον χρόνο μου σε νηστεία, προσευχή και εκζήτηση του Θεού. Κι όταν βράδιασε, τράβηξα ένα εδάφιο από το κουτί με τα εδάφια της Αγίας Γραφής κι έλεγε: «Δεν είναι καλόν εις τον άνθρωπο να είναι μόνος, θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν.» Είναι από τη Γένεση, εκεί που λέει για το πως δημιούργησε ο Θεός την Εύα για τον Αδάμ. Μετά τραβάω ακόμα ένα εδάφιο κι έλεγε: «Ψευδής η χάρις και μάταιο το κάλλος, η γυνή η φοβουμένη τον Κύριο αυτή θέλει επαινείσθαι.» Από τις Παροιμίες. Κι έτσι ο Κύριος με βεβαίωσε, και την Μαργαρίτα βεβαίωσε και προχωρήσαμε και όλα πήγαν πολύ καλά. Μας χάρισε ο Κύριος κι ένα παιδάκι και πραγματικά ο Θεός μού έχει χαρίσει τα πάντα και είμαι ευγνώμων στον Θεό.

Δόξα στον Θεό. Αδελφή Μαργαρίτα, πες μας, αν θέλεις, πως σε οδήγησε κι εσένα ο Κύριος σε αυτό το θέμα.

Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είχα ανάλογη εμπειρία όπως ο Κώστας, που του μίλησε ο Κύριος με αυτά τα εδάφια όταν έκανε νηστεία. Έκανα κι εγώ νηστεία βέβαια εκείνη την μέρα -για να σιγουρευτώ ότι είναι από τον Κύριο να γίνει αυτός ο γάμος- όμως εγώ απλά, άρχισα να νιώθω μια έντονη αγάπη στην καρδιά μου για τον Κώστα. Και κατάλαβα ότι αυτό το έκανε μέσα μου ο Θεός.

Το καλύτερο σημείο. Εσύ νομίζω είσαι γεννημένη μέσα στην εκκλησία;

Ναι, γεννήθηκα μέσα στην εκκλησία, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής της Μυτιλήνης συγκεκριμένα, από δύο πιστούς γονείς. Κι έχω άλλες δύο αδελφές. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Τις Κυριακές πήγαινα πάντα στο Κυριακό σχολείο, τις καθημερινές ήμουνα πάντα στην εκκλησία και αν, σαν παιδί, δεν καταλάβαινα τότε πολλά πράγματα, ο Θεός ήταν πάντα παρών στη ζωή μου και με προστάτευε. Σε ηλικία δύο ετών περίπου, είχα διαφύγει κάποια στιγμή της προσοχής των γονιών μου και είχα διασχίσει κάθετα έναν πολύ κεντρικό δρόμο μέσα στη πόλη της Μυτιλήνης. Και ο Θεός με φύλαξε με θαυμαστό τρόπο και δεν με χτύπησε κάποιο αυτοκίνητο. Αυτό μου το είπανε αργότερα οι γονείς μου. Θυμάμαι τότε, πολύ μικρή, κάθε βράδυ πήγαινα στη μητέρα μου και μου διάβαζε ιστορίες μέσα από την Αγία Γραφή -από την Παλαιά Διαθήκη κυρίως- και μου άρεσε πάρα πολύ να τις ακούω. Είχα σαν παιδί μια εκζήτηση, προσευχόμουν στον Κύριο να με αναγεννήσει, να με βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο, αλλά δεν είχα καταλάβει και σε Ποιόν απευθύνομαι ακριβώς, δεν είχα επίγνωση. Σε ηλικία 10 ετών όμως, πήγα για πρώτη φορά στην κατασκήνωση στην Αθήνα κι ένα βράδυ που είχαμε ψαλμωδία, ήρθε η παρουσία του Θεού ανάμεσα μας, πολύ έντονη. Όλα τα παιδιά δόξαζαν τον Θεό κι εγώ -πρώτη φορά το ένιωσα αυτό- δόξαζα τον Θεό, έκλαιγα κι εκεί πιστεύω πως ήτανε η αναγέννηση μου.

Είδες μετά κάποια αλλαγή στη ζωή σου, κάτι χαρακτηριστικό;

Όχι, γιατί ήμουν πολύ μικρή ακόμα. Απλά, αυτή η παρουσία που ένιωσα με έκανε να καταλάβω ότι ο Θεός είναι πολύ ζωντανός, πολύ αληθινός, κι όταν γύρισα στη Μυτιλήνη, ζήτησα να βαπτιστώ στο νερό. Μετά ξεκίνησα να ζητάω το Πνεύμα το Άγιο αλλά ήταν λίγο τυπική η προσευχή μου, το ζητούσα απλά για να το ζητήσω, δεν πίστευα πραγματικά ότι θα το λάβω.  Αφού πέρασαν τα χρόνια του Γυμνασίου -ήρεμα μπορώ να πω- όταν πήγα στο Λύκειο άρχισα να έχω κοσμικές επιθυμίες. Έβλεπα, θυμάμαι, τα άλλα παιδιά στο σχολείο κι έλεγα: “Γιατί να μην μπορώ να κάνω κι εγώ, ότι κάνουν κι αυτά;” Είχα όμως πάντα φόβο Θεού, δεν ήθελα να βγω έξω στον κόσμο και για αυτό, ότι κι αν έκανα στο σχολείο, δεν έφυγα ποτέ από την εκκλησία. Ήμουν όμως πολύ ψυχρή -και στην εκκλησία και με τα αδέλφια- και πήγαινα στα κηρύγματα και δεν άκουγα τίποτε, απλά ήμουν εκεί σαν παρουσία. Περίμενα να τελειώσω το σχολείο για να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα, που επιθυμούσα, όμως ευτυχώς ο Θεός δεν με άφησε. Και όταν άρχισα να μπλέκω σε κάποιες καταστάσεις, να πιέζομαι και να ψάχνω πως θα ξεφύγω, πήγα στον Θεό μετά από αρκετό καιρό, έκανα μια ειλικρινή προσευχή -μέσα από την καρδιά μου- και τότε ήρθε ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο και με ελευθέρωσε απ’ όλα. Από τότε ξεκίνησα με συνειδητή απόφαση να ακολουθώ τον Χριστό και να ζητάω και πάλι το Πνεύμα το Άγιο. Άρχισε αμέσως ο Κύριος να με επισκέπτεται με δύναμη και μετά από τρείς μήνες, το έλαβα τελικά σε ηλικία 18 χρονών.

Στην Μυτιλήνη το έλαβες;

Όχι, ήμουν στην Αθήνα τότε, στις αδελφές μου. Και τον Οκτώβρη, είχε γίνει ένα συνέδριο στις Σέρρες -που δεν ήθελα στην αρχή να πάω, αλλά τελικά ευτυχώς πήγα- και όπως γυρίζαμε, έλαβα το Πνεύμα το Άγιο. Θυμάμαι είχε έρθει έντονη η παρουσία του Θεού, όπως προσευχόμασταν όλοι μέσα στο πούλμαν και είχε γίνει και μια προφητεία σε μένα: “Ζήτησε μου τι θέλεις να σου δώσω κι Εγώ θα σου το δώσω.” Και είχα πει: “Το Πνεύμα το Άγιο θέλω Θεέ μου.” Δεν πέρασε πολλή ώρα, λίγα λεπτά μόνο, κι ένιωσα μέσα μου μια φωτιά να καίει, άρχισα να δοξάζω τον Θεό σε ξένες γλώσσες κι έλαβα το Πνεύμα το Άγιο. Είχα πει όμως ότι: “Θέλω να το λάβω τώρα, δεν θέλω να περάσει άλλη μια μέρα και να μην το λάβω.” Είχα πολλή πίστη μέσα μου εκείνη τη μέρα. Γύρισα στην Αθήνα, δεν πέρασα στις Πανελλήνιες εκείνη την χρονιά, έδωσα όμως ξανά την επόμενη και πέρασα με έναν πολύ θαυμαστό τρόπο πραγματικά. Τότε, στην περίοδο των Πανελληνίων εξετάσεων, είχε γίνει ένας δυνατός σεισμός στη Μυτιλήνη και το κράτος έδωσε σε όλα τα παιδιά, που έγραψαν τότε εξετάσεις στο νησί, παραπάνω μόρια. Κι έτσι μπόρεσα και πέρασα στην Αθήνα, στη σχολή που ήθελα. Λίγο μετά γνωριστήκαμε με τον Κώστα, μετά από ένα χρόνο περίπου παντρευτήκαμε και μετά από τρία χρόνια γεννήθηκε και η κόρη μας.

Κι έτσι βρέθηκες από την Μυτιλήνη και την Λέσβο, σε ένα εξίσου ωραίο νησί, την Ρόδο.

 Ναι, κι εδώ ήρθα σε μια πραγματικά πολύ ωραία και ζεστή εκκλησία όπου με αγκαλιάσανε όλοι οι αδελφοί αμέσως. Άλλη θαυμαστή ενέργεια του Θεού, ήταν ότι πήρα μεταγραφή από τη σχολή μου στην Αθήνα, εδώ στη Ρόδο και μπόρεσα έτσι να πάρω το πτυχίο μου. Γιατί στη Ρόδο έχει μόνο τρείς σχολές και η μια από αυτές ήταν η δική μου. Ήθελα να πω στο τέλος και μια εμπειρία που είχα με την θεία κοινωνία. Όταν ήμουν στο Λύκειο, είχα απομακρυνθεί αρκετά από τον Θεό -όπως είπα πριν- αλλά συνέχιζα να παίρνω θεία κοινωνία. Βασικά έπαιρνα για να μην με καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν είμαι καλά και χωρίς να συνειδητοποιώ ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό. Μετά από καιρό, κι αφού πλέον είχα επιστρέψει κοντά στον Θεό, μια Κυριακή πρωί ξύπνησα με έναν έντονο πόνο στην κοιλιά όμως πήγα στην εκκλησία. Σε όλη την διάρκεια του κηρύγματος πονούσα πολύ, όταν ήρθε η ώρα για την θεία κοινωνία και πήραμε το Σώμα του Χριστού (τον άρτο) συνέχισα να πονάω, αλλά μόλις πήραμε και το Αίμα του Χριστού (τον οίνο) εξαφανίστηκε ο πόνος αμέσως. Τότε κατάλαβα ότι θεραπεύτηκα, θαύμασα πόσο δυνατό είναι το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού και συνειδητοποίησα τι έκανα τα προηγούμενα χρόνια που δεν το έπαιρνα με τον σωστό τρόπο.

Και τότε μπορούσε να σου έχει συμβεί το αντίθετο, γιατί ήσουν σε μια κατάσταση “χαμένης δραχμής” όπως λέει ο Λόγος του Θεού. Τι θα ήθελες να πεις στα παιδιά που ίσως περνάνε τώρα μια τέτοια φάση;

Πιστεύω πως όποια κι αν είναι η κατάσταση μας δεν πρέπει να φύγουμε ποτέ από την εκκλησία. Με τα λάθη μας, με την πτώση μας, πρέπει να μείνουμε στην εκκλησία και ο Θεός θα έρθει, θα κάνει χάρη και θα βρει τρόπο να μας σηκώσει και πάλι.

Αμήν. Να μας πει κάτι κι ο αδελφός Κώστας στο τέλος και να κλείσουμε.

Ναι αδελφέ. Θυμάμαι όταν είχα δει πρώτη φορά τα παιδιά της εκκλησίας στην κατασκήνωση, μου φαινόντουσαν όλα αυτά που έκαναν πολύ βαρετά. Μου φαινόταν πολύ βαρετό να διαβάζει κάποιος τον Λόγο του Θεού, πολύ βαρετό κάποιος να προσεύχεται, όμως όταν τα γνώρισα και τα γεύτηκα ο ίδιος όλα αυτά, τότε άλλαξε τελείως ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Κι αυτή την στιγμή θέλω να πω σε όλους ότι είναι κάτι πραγματικά απολαυστικό να προσεύχεται ο άνθρωπος, κάτι πραγματικά απολαυστικό να διαβάζει τον Λόγο του Θεού, γιατί έρχεται ειρήνη και χαρά μέσα σου, ενώνεσαι με τον Θεό και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο. Και είναι πολύ σημαντικό πιστεύω, να ψάξει ο κάθε άνθρωπος μέσα στη ζωή του τον Θεό, να αναζητήσει ο κάθε άνθρωπος μέσα στη ζωή του τον Θεό, γιατί αν το κάνει, τότε θα έρθει σίγουρα και η στιγμή που θα γευτεί κιόλας, ο ίδιος, τον Θεό.

“Γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Κύριος· μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επ’ αυτόν” Ψαλμός λδ:8.