“Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού.Εάν εγνωρίζετε εμέ, και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει. Και από του νυν γνωρίζετε αυτόν και είδετε αυτόν.” Κατά Ιωάννη ιδ΄6-7.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Δημήτρης Κόντου.
Αδελφέ Δημήτρη, έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον πιστεύω η μαρτυρία σου, μιας και ήσουν αυτό που λέμε: “ένας αναζητητής της αλήθειας.”
Πράγματι, και ο λόγος ήταν τα μεγάλα αδιέξοδα που βρισκόμουνα. Πάντα κάτι έλειπε μέσα μου, αυτό το κενό συνέχεια μεγάλωνε κι έτσι είχα μπει στη διαδικασία να ερευνήσω, να ψάξω για την αλήθεια. Να ξεκινήσω όμως την ομολογία μου από την αρχή. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1985 και μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια που δεν είχε κάποια σχέση με τον Θεό. Μπορεί να πηγαίναμε στην εκκλησία παραδοσιακά μια φορά τον χρόνο, να ήμασταν τυπικά χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά στο σπίτι μας δεν υπήρχε απολύτως καμία γνώση του Ευαγγελίου. Ακόμα και το σχολείο που πήγαινα -επειδή ήταν Γαλλικό- δεν δίδασκε τα θρησκευτικά που διδάσκανε τα άλλα σχολεία, οπότε δεν είχα σαν παιδί κάποιο θρησκευτικό ερέθισμα. Εκτός ίσως, από την ταινία που έβλεπα το Πάσχα στη τηλεόραση: “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ.” Δεν καταλάβαινα βέβαια και πολλά πράγματα αλλά είχα συγκρατήσει και μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση, τα λόγια του Ιησού Χριστού: “Εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή.” Και σκεφτόμουνα: “Πως είναι δυνατόν να το λέει αυτό ένας άνθρωπος για τον εαυτό του ;”
Μόνο αν είναι ο Υιός του Θεού.
Ακριβώς. Εγώ όμως πίστευα τότε, ότι ο Χριστός ήταν απλά ένας άνθρωπος. Καθώς μεγάλωνα και πήγαινα στο Λύκειο, αρχίσανε οι παρέες να έχουν μεγάλη επιρροή επάνω μου. Ήθελα να είμαι αποδεκτός στους φίλους, στο σχολείο, οπότε έκανα κι εγώ ότι έκαναν κι αυτοί. Αφού κάπνιζαν, κάπνιζα, αφού έπιναν, έπινα και πίεζα κιόλας τον εαυτό μου, για να κάνω πράγματα που δεν τα ήθελα πραγματικά. Και από τα ναρκωτικά πέρασα για μια μικρή περίοδο, δόξα στον Θεό όμως γιατί με φύλαξε, και δεν μπήκα πιο βαθιά σε αυτά τα πράγματα. Πολύ γρήγορα τα σταμάτησα. Γενικά όμως, η ματαιότητα κυβερνούσε τότε την ζωή μου. Είχαμε φτιάξει και συγροτήματα με τους φίλους και παίζαμε ροκ μουσική, χέβυ μέταλ κι όλα όσα κάναμε, ήταν για την διασκέδαση. Να περάσουμε καλά. Μέσα μου όμως, υπήρχε πάντα ένα ψυχοπλάκωμα, ένα βάρος στο στήθος μου. Δεν μπορώ να πω ότι είχα κατάθλιψη αλλά ήταν κάτι μόνιμο. Ήμουν φανατικός άθεος τότε -πολέμιος του Θεού θα έλεγα- καθώς με είχαν επηρεάσει κάποιες πολιτικές θεωρίες, Μετά πήγα στον στρατό και λιγο μετά αρχίζει να αλλάζει η ζωή μου όταν γνωρίζω την σημερινή γυναίκα μου την Βίκυ. Τότε καταλαβαίνω ότι υπάρχει πραγματική αγάπη (γιατί είχαμε σαν νέοι το σλόγκαν: “Δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει γάμος, όλα είναι ελεύθερα”) και μπαίνω σε μια αναζήτηση, να δω αν όντως υπάρχει τελικά κάτι παραπάνω σε αυτή τη ζωή από αυτό που βιώνουμε με τις αισθήσεις μας. Αρχίζω λοιπόν να διαβάζω και πέφτουν στα χέρια μου πάρα πολλά βιβλία. Φιλοσοφίας κυρίως, ξεκινώντας με τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και συνεχίζοντας με πιο σύχρονους. Δεν βρήκα εκεί αυτό που έψαχνα, στράφηκα στην πορεία σε ανατολικές θρησκείες αλλά και πάλι, δεν άλλαξε κάτι, απλά κυλούσε η ζωή με αυτόν τον τρόπο. Μέχρι που σε κάποια στιγμή, αγανάκτησα κιόλας -από το μάταιο των αναζητήσεων- και είπα: “Δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχει Θεός, είναι ξεκάθαρο.” Εκεί μπήκα πλέον πιο βαθιά στον αθεϊσμό και με σιγουριά πλέον. Ταυτόχρονα όμως, το άγχος, η ταραχή, η θλίψη, άρχισαν μέσα μου να γιγαντώνονται.
Τον δρόμο του χριστιανισμού τον είχες αποκλείσει;
Τον είχα αποκλείσει από την αρχή, θεωρώντας ότι αφού είμαι χριστιανός, τα ξέρω όλα αυτά ήδη. Ήτανε πολύ σίγουρο αυτό στο μυαλό μου. Εντωμεταξύ, η Βίκυ, είχε μια παραδοσιακή πίστη, είχε παρακολουθήσει μικρή κάποιες κατηχήσεις και ήξερε τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού. “Η σωτηρία είναι δια της πίστεως στη θυσία του Χριστού” κι άλλα διάφορα και όταν μου τα έλεγε όλα αυτά, εγώ την κορόιδευα. Της έλεγα ότι δεν υπάρχει Θεός, ότι δεν υπάρχει τίποτε και μου έλεγε εκείνη τότε: “Ας υποθέσουμε ότι εσύ έχεις δίκιο κι εγώ έχω άδικο. Δεν αλλάζει κάτι μετά τον θάνατο, ούτε για μένα, ούτε για εσένα. Αν όμως συμβαίνει το αντίθετο, τότε την έχεις άσχημα.”
Το λεγόμενο δίλημμα του Πασκάλ είναι αυτό, του μεγάλου μαθηματικού, που ήταν και πολύ πιστός χριστιανός.
Ναι, και με προβλημάτιζε αρκετά αυτό που μου έλεγε. Εκείνη η περίοδος ήταν η πιο σκοτεινή στη ζωή μου, σε σημείο που αναγκάστηκα να παραιτηθώ κι από την δουλειά μου. Μια πολύ καλή δουλειά, με πολύ καλές αποδοχές, αλλά από το πολύ άγχος, αναγκάστηκα να την αφήσω. Και δεν ήξερα και πως να τους πω ότι φεύγω και τελικά βρήκα μια δικαιολογία κάπως παράξενη. Μιλάμε τώρα για τον Δεκέμβρη του 2010 και θυμάμαι όλοι να βγαίνουν έξω, να χαίρονται που είναι Χριστούγεννα κι εγώ να είμαι μέσα στη “μαυρίλα.” Κι ενώ θεωρητικά, όλα πηγαίνανε καλά (ούτε οικονομικά προβλήματα είχα, ούτε τίποτε άλλο) ήταν σαν να βρίσκομαι μέσα στη κόλαση. Τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ, περνάγανε εβδομάδες που ήμουν άυπνος κι έφτανα σε σημείο, που έλεγα ότι θα τρελαθώ. Μέχρι που σκεφτόμουν να βάλω τέλος στη ζωή μου.
Πήγες τότε σε κάποιο γιατρό;
Είχαμε πάει σε γιατρούς δύο φορές -και ήμουνα σίγουρος ότι θα μου βρουν κάτι πολύ σοβαρό- όμως μου είπαν και οι δύο ότι είμαι υγιέστατος, ότι δεν έχω τίποτε. Εκείνη την περίοδο, την σκοτεινή, επικοινωνεί μαζί μου (χωρίς να ξέρει την κατάσταση μου) ένας συμμαθητής και φίλος από το σχολείο, ο οποίος είχε πάει στο Βατικανό και είχε γίνει Ρωμαιοκαθολικός ιερέας. Μου είπε ότι είναι στην Αθήνα, βρεθήκαμε, και μου μιλούσε επί δύο ώρες για τον Χριστό. Μου έλεγε ότι ο Χριστός δεν είναι απλά προφήτης ή διδάσκαλος, αλλά ο Υιός του Θεού, μου τα εξηγούσε όλα πολύ αναλυτικά. Μέχρι που μου είπε για το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και για το σημείο των ξένων γλωσσών. Ότι υπάρχει κάποια προσευχή μέσα στην εκκλησία τους, που λειτουργούν τα πνευματικά χαρίσματα όπως στην εποχή των Αποστόλων.
Πράγματι, υπάρχει η λεγόμενη χαρισματική κίνηση μέσα στη Καθολική εκκλησία.
Εγώ δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτε από όλα αυτά που μου είπε, αλλά το μόνο που έμεινε μέσα μου ήταν, ότι τελικά υπάρχει ο Θεός. Και είπα ότι τώρα πρέπει να ψάξω να βρω ποιός είναι τελικά αυτός ο Θεός.Τον χριστιανισμό, όπως είπα, τον είχα απορρίψει τελείως. Οπότε ξεκίνησα να διαβάζω αυτά που διάβαζα και πριν -αλλά πλέον πιο εντατικά- και ασχολήθηκα και με ένα κίνημα που λέγεται Νέα Εποχή. Το οποίο προσπαθεί να συνδυάσει όλες τις θρησκείες μαζί και παρουσιάζει τον Χριστό σαν έναν απλό άνθρωπο, με κάποιες “μαγικές” ικανότητες. Αλλά και πάλι το κενό και το ψυχοπλάκωμα ήταν εκεί, δεν είχε φύγει καθόλου. Εντωμεταξύ, ότι μάθαινα ήθελα να το μοιράζομαι και με άλλους και η πρώτη που τα άκουγε βέβαια ήταν η γυναίκα μου. Και είχα αρχίσει να επηρεάζω αρνητικά και την Βίκυ και να της δημιουργώ αμφιβολίες για αυτά που πίστευε. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα σε μια λέσχη θεοσοφίας η οποία συνδυαζόταν εμμέσως με την μασονία. Δεν ήταν μασονική, αλλά δίδασκε τις διδασκαλίες που ασπάζονται και οι μασόνοι. Εκείνο το καλοκαίρι βρήκα μια δουλειά στον Πόρο, όπου μου παρείχαν δικό μου δωμάτιο σε ξενοδοχείο, είχα πολύ χρόνο ελεύθερο και είχα πάρει μαζί μου όλους τους τόμους της θεοσοφίας και είχα ξεκινήσει να τους διαβάζω. Και πως τα έφερε έτσι ο Θεός κι έρχεται στο ξενοδοχείο ένα γκρούπ από μασόνους. Κάτι που θεώρησα εγώ τότε σαν μεγάλη ευκαιρία, για να μάθω κάποια πράγματα που τα ήξερα στη θεωρία, από ανθρώπους που τα ζούνε στην πράξη.
Το έλεγαν φανερά ότι είναι μασόνοι;
Τους κατάλαβα από τα δαχτυλίδια που φορούσαν. Μετά κάναμε κάποιες συζητήσεις με έναν από αυτούς, και μου το αποκάλυψε. Με αποτέλεσμα μάλιστα, να τον επιπλήξει αυστηρά ο επικεφαλής τους. Παρατηρούσα όμως, ότι έδειχναν έναν πάρα πολύ κακό χαρακτήρα. Έπιναν, μεθούσαν, φερόντουσαν με αγένεια στο προσωπικό, δεν σεβόντουσαν τους κανόνες του ξενοδοχείου και γενικά έδειχναν μια αλαζονεία και μια υπεροψία. Και είπα τότε: “Αυτοί είναι οι άνθρωποι που λένε ότι κατέχουν την υπέρτατη γνώση; Αυτοί δεν έχουν να με διδάξουν τίποτε, είναι χειρότεροι κι από τους απλούς ανθρώπους.”
Όπως είπε και ο Χριστός, κάθε δέντρο γνωρίζεται από τον καρπό του.
Αυτή ήταν μια πρώτη μεγάλη απογοήτευση που ένιωσα. Συνέχισα όμως τη μελέτη της θεοσοφίας, κι ενώ όλοι οι άλλοι πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα, εγώ ήμουν κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο και διάβαζα. Και φθάνω τελικά σε ένα σημείο, που έλεγαν ότι υπάρχει πράγματι ένας Ύψιστος Θεός αλλά δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί Του με κανένα τρόπο. Πρέπει να απευθύνεσαι μόνο σε αγγέλους ή σε άλλα πνεύματα. Αυτό με πείραξε πάρα πολύ, εγώ αυτόν τον Ύψιστο Θεό έψαχνα να βρω τελικά, δεν έψαχνα κάτι άλλο. Πέταξα το βιβλίο που διάβαζα κι έκανα τότε κάτι, που δεν το είχα ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου. Κι ακόμα απορώ πως το έκανα. Σήκωσα τα χέρια μου στον ουρανό και φώναξα δυνατά: “Ύψιστε Θεέ, αν ακούς την φωνή μου, θέλω να μου φανερώσεις τον Λόγο Σου.” Το πως μου ήρθαν αυτά τα λόγια και το πως βγήκαν από το στόμα μου αυτά τα λόγια ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω. Είναι λόγια που δεν ήταν δικά μου, που δεν θα τα έλεγα εγώ σαν άνθρωπος εκείνη την εποχή. Πέρασαν τρεις μήνες και η Βίκυ (που ανησυχούσε πολύ για μένα και για την μανία αναζήτησης που είχα) μου λέει: “Θέλω να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που έχει περάσει από εκεί που είσαι, έχει διαβάσει τα ίδια βιβλία με εσένα και τώρα λέει ότι βρήκε την αλήθεια.” Ήταν ένας οικογενειακός της φίλος ο οποίος είχε γίνει χριστιανός της Πεντηκοστής. Θύμωσα θυμάμαι και είπα: “Διάβασε όλα αυτά τα βιβλία, τα απέρριψε και βρήκε αλλού την αλήθεια; Πως γίνεται αυτό;” Εγώ είχα φθάσει πλέον σε ένα σημείο, που έλεγα ότι είναι αδύνατο να βρω την αλήθεια.
Εσύ προσωπικά ή ότι γενικά, είναι κάτι αδύνατον για τον άνθρωπο;
Γενικά, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν στην άγνοια. Δέχτηκα όμως να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο και δώσαμε ένα ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας. Είδα έναν άνθρωπο χαρούμενο, ήρεμο, άρχισε να μου μιλάει για τον Χριστό και αυτό που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ήταν ότι συνέχεια άνοιγε την Αγία Γραφή και σε ότι τον ρωτούσα, μου απαντούσε από μέσα. Λέγοντας μου πράγματα, τελείως άγνωστα, που τα άκουγα για πρώτη φορά. Κι εκείνη την στιγμή αδελφέ, άκουσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει: “Προσπαθείς να διδάξεις τους ανθρώπους το σωστό, αλλά όλα όσα πιστεύεις είναι λάθος.” Το αποδέχτηκα αυτό, είπα: “Ναι, έτσι είναι” και σαν να έγινε τότε μια έκρηξη στην καρδιά μου κι ένα πολύ μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου. Ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο, μια ελευθερία, μια χαρά, ένα δέος και του λέω: “Έκανες κάτι;” Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει και σκέφτηκα ότι μου έκανε κάποιο μαγικό τέχνασμα. Και μου λέει ο αδελφός: “Εγώ δεν έκανα τίποτε. Αν έγινε κάτι μέσα σου, το έκανε ο Λόγος του Θεού.” Όταν έφυγα από αυτή την συνάντηση, ήμουν αλλαγμένος τελείως, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Κι όπως περπατούσα στον δρόμο είπα στον εαυτό μου: “Μέχρι τώρα πήγαινες όπου ήθελες, έκανες ότι ήθελες, έλεγες ότι ήθελες. Τώρα όμως βρήκες την αλήθεια και δεν υπάρχουν πια παιχνίδια.” Από εκείνη την στιγμή, πήρα την απόφαση να ακολουθήσω την οδό του Κυρίου. Και μου έδωσε ο αδελφός θυμάμαι μια πολύ καλή συμβουλή και μου είπε να διαβάζω τον Λόγο του Θεού καθημερινά. Και του λέω τότε: “Θέλω πολύ να το κάνω, όμως δεν ξέρω αρχαία ελληνικά.” (Γιατί μου είχε δώσει κάποιος παλαιότερα μια Καινή Διαθήκη στο αρχαίο κείμενο και δεν καταλάβαινα τίποτε). Και με ενημέρωσε βέβαια ο αδελφός, ότι υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία διάφορες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής στη Δημοτική.
Χαρακτηριστικό αυτό που λες, της άγνοιας που υπάρχει στη χώρα μας για τα πράγματα του Θεού.
Φαντάσου, ότι ως τότε, δεν είχα καταλάβει καν ότι το Ευαγγέλιο είναι για να το διαβάζει κάποιος, νόμιζα ότι είναι μόνο για τους ιερείς. Κι ακόμα χειρότερα, τα βιβλία που διάβαζα, έλεγαν ότι την Αγία Γραφή δεν μπορεί να την καταλάβει κανένας γιατί όλα όσα γράφει είναι κωδικοποιημένα. Κι όμως, όταν ξεκίνησα να διαβάζω τα καταλάβαινα όλα, μου φαινόντουσαν πάρα πολύ απλά. Από τότε άλλαξε η ζωή μου τελείως. Και την άλλη μέρα στη δουλειά ήθελα να αγκαλιάσω ακόμα και τα δέντρα. Μου φαινόντουσαν όλα πολύ φωτεινά, πολύ ζωντανά. Με είχε προσκαλέσει ο αδελφός να πάω και στην εκκλησία που πήγαινε, ντρεπόμουνα στην αρχή αλλά πήγα τελικά δύο μήνες μετά. Το 2012 κοντά στο Πάσχα, βαπτίστηκα στο νερό και μετά τον Ιούλιο του 2012 βαπτίστηκα στο Πνεύμα το Άγιο. Μου είχε πει από την αρχή να ζητάω από τον Κύριο να με βαπτίσει στο Πνεύμα το Άγιο και να μιλήσω σε γλώσσες, όμως όταν το άκουσα μου φάνηκε κάπως παράξενο και σκέφτηκα: “Εντάξει, αυτά τα λένε οι άνθρωποι του συγκεκριμένου δόγματος.” Είπα όμως, ότι αν το δω μέσα στη Αγία Γραφή θα το κάνω, αλλιώς θα το αφήσω.
Το πιο σωστό κριτήριο.
Οπότε ανοίγω την Αγία Γραφή και βλέπω το σημείο που λέει ο απόστολος Παύλος στην πρώτη επιστολή προς Κορινθίους: “Θέλω πάντες να λαλείτε γλώσσες.” Είδα ότι είναι ξεκάθαρο και άρχισα δειλά-δειλά να το ζητάω, και μια Πέμπτη απόγευμα, όπως προσευχόμουνα στο σπίτι, άκουσα να βγαίνουν από το στόμα μου ξένες λέξεις. Τρόμαξα όμως και το σταμάτησα, νόμιζα ότι το έκανα μόνος μου. Πήγα στην εκκλησία μετά, όμως ήμουνα πολύ κλειστός χαρακτήρας, με το που τελείωνε η συνάθροιση έφευγα κατευθείαν. Κι όπως πάω να φύγω κι εκείνο το βράδυ, με σταματάνε στην έξοδο κάποιοι πρεσβύτεροι και μου λένε: “Αδελφέ, έλα να προσευχηθούμε για να λάβεις Πνεύμα Άγιο.” Αυτό πρώτη φορά έγινε, συνήθως απλά με χαιρετούσανε. Πράγματι κάνανε μια προσευχή για μένα, είπα εγώ: “Αμήν” κι ένιωσα εκείνη την στιγμή σαν να πέφτει καθαρό νερό επάνω μου και να με καθαρίζει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Και μετά, άρχισα να μιλάω σε ξένες γλώσσες. Λίγο μετά πήγαμε να μείνουμε στην Ολλανδία για επαγγελματικούς λόγους και ξεκίνησα να πηγαίνω σε κάποιες εκκλησίες εκεί. Και θυμάμαι καθώς διάβαζα τις Πράξεις των Αποστόλων αναρρωτιόμουν μέσα μου κι έλεγα: “Αυτή η πρώτη αποστολική εκκλησία που βλέπω να περιγράφεται μέσα στη Καινή Διαθήκη, άραγε υπάρχει κάπου σήμερα;” Γιατί άλλα διάβαζα κι άλλα έβλεπα στις συναθροίσεις που πήγαινα. Και στην Ολλανδία και στην Ελλάδα. Εκείνες τις μέρες καθώς έλειπα τα πρωινά στη δουλειά, η Βίκυ άκουγε στο ίντερνετ κηρύγματα από τις εκκλησίες της Πεντηκοστής που πηγαίναμε ως τότε. Και κάποια στιγμή, χωρίς να καταλάβει τι έγινε, άρχισε να ακούει το κανάλι της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής, κι άρχισε να μου μεταφέρει αυτά που άκουγε. Από τον αδελφό Λούη, από τον αδελφό Νικολακόπουλο. Όταν κατάλαβα από ποιά εκκλησία ήταν είχα επιφυλάξεις γιατί στις εκκλησίες που πήγαινα ως τότε στην Αθήνα δεν μου έλεγαν καλά λόγια για αυτή την εκκλησία και κάπου την είχα αποκλείσει. Άρχισα να ακούω όμως κι εγώ τους αδελφούς κι άλλαξα γρήγορα γνώμη. Άκουγα τις διδασκαλίες, άκουγα τις εξηγήσεις, τις απαντήσεις στις απορίες κι αναπαυόμουνα, έπαιρνα κι εγώ απαντήσεις. Κι από το 2015 αποφάσισα να πηγαίνω σε αυτή την εκκλησία και συγκεκριμένα, όταν είμαι στην Ελλάδα, στην εκκλησία στο Παλαιό Φάληρο και στην Ολλανδία στην συνάθροιση που γίνεται από το 2017 κάθε Παρασκευή και Κυριακή στη Χάγη.
Βρήκες ακριβέστερα την οδό του Κυρίου όπως λέει ο Λόγος του Θεού. Να πούμε όμως αδελφέ Δημήτρη κλείνοντας, κι ένα μήνυμα για όλους τους αναζητητές της αλήθειας όπως ήσουν κι εσύ κάποτε.
Αμήν. Μπορούμε να κλείσουμε με τα λόγια του Ιησού Χριστού, από το Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο: “Αιτείτε και θέλει σας δοθεί, ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σας ανοιχθεί. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχτεί.” Πιστεύω πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση, να αναζητήσει κάποιος άνθρωπος με ειλικρίνεια τον Θεό και να μην Τον βρεί. “Πας ο ζητών ευρίσκει,” κάθε ένας που αναζητά θα βρει, λέει ο Λόγος του Θεού. Θέλει ο Κύριος να Τον ψηλαφήσουμε και να Τον βρούμε.
