Παναγιώτης Πάνου και Βιολέτα Μπούφη

“Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς.Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού.Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν,επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.” Προς Ρωμαίους η΄18-21.

Αυτό το μήνα, θα μας δώσουν την μαρτυρία τους για τον Χριστό, τα αδέλφια μας Παναγιώτης Πάνου και Βιολέτα Μπούφη από την εκκλησία του Παλαιού Φαλήρου.

Αδελφέ Παναγιώτη ξεκινάμε με εσένα, για να μας διηγηθείς πως φανερώθηκε ο Θεός μέσα στη ζωή σου.

Ναι αδελφέ μου. Γεννήθηκα το 1973 μέσα σε μια τετραμελή οικογένεια και η πίστη μας ήταν όπως και των περισσότερων οικογενειών αυτής της χώρας. Να πάμε στην εκκλησία τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και μέχρι εκεί. Βέβαια η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα με θεοσέβεια, προσευχότανε για εμάς και την θυμάμαι πάντα, όταν φεύγαμε για το σχολείο, να μας “σταυρώνει,” για να μας φυλάξει ο Θεός, κι αυτές είναι εικόνες που μου έχουν μείνει. Όπως μεγάλωνα, δεν ήμουν καλός στα μαθήματα και βγήκα από νωρίς στον εργασιακό χώρο. Δούλευα σε ένα κρεοπωλείο συγκεκριμένα, κι εκεί ο γιός του μαγαζάτορα, άρχισε να μου μιλάει για τον Χριστό. Δεν έδινα όμως πολλή σημασία, αδιαφορούσα μάλλον, γιατί δεν ήταν η καρδιά μου ακόμα σε θέση, ώστε να εκζητήσω τον Θεό.

Είχε αναγεννηθεί ο άνθρωπος αυτός;

Είχε αναγεννηθεί (πήγαινε και σε μια συνάθροιση κάποιας άλλης ομολογίας) και τον είχε αγγίξει πραγματικά ο Θεός, γιατί υπήρχε μια πολύ εμφανής αλλαγή επάνω του. Πέρασαν τα χρόνια και σαν νέος έμπλεξα πολύ έντονα με την κοσμική ζωή, με τις παρέες, με τα ξενύχτια, με το κλάμπινγκ. Το θαυμαστό όμως είναι, ότι ενώ είχα χαθεί με αυτόν τον άνθρωπο, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο σοβαρό πρόβλημα, εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου. Ή θα με έπαιρνε τηλέφωνο ή θα τον έβλεπα στο δρόμο, θα πηγαίναμε μετά για έναν καφέ και η κουβέντα μας πάντα θα κατέληγε στα πράγματα του Θεού. Ότι: “Ο Θεός μας βλέπει, μας ακούει, μπορεί να μας βοηθήσει στα προβλήματα μας...” Εγώ όπως είπα, δεν έδινα ιδιαίτερη βάση σε όλα αυτά, αλλά δεν τα απέρριπτα κιόλας. Πίστευα μεν ότι υπάρχει ο Θεός, αλλά δυσκολευόμουν να δεχτώ ότι ο άνθρωπος μπορεί να έχει μαζί Του προσωπική επαφή κι επικοινωνία. Ώσπου κάποια στιγμή, εν έτει 2000 (Μάιος ήτανε) είχα μια περίεργη αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς.

Ένα κακό προαίσθημα που λέμε;

Ακριβώς, ένα κακό προαίσθημα. Να πω εδώ, ότι με την μητέρα μου είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση και ήμασταν πολύ δεμένοι. Την εποχή που μιλάμε δεν έμενα στο σπίτι, αλλά είχα πάει εκείνη τη μέρα να την βοηθήσω σε κάποιες δουλειές που θα έκανε. Και θυμάμαι, της είχα βάλει να ακούσει έναν τραγουδιστή που της άρεσε και την πείραζα και της έλεγα: “Άσε τις δουλειές κι έλα να χορέψουμε.” Μέχρι που σε κάποια στιγμή, μου λέει: “Αγάπη μου, το κεφάλι μου...”  πέφτει επάνω μου και χάνει τις αισθήσεις της. Εγώ νόμιζα στην αρχή ότι λιποθύμησε και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ήρθε το ασθενοφόρο και ο τραυματιοφορέας, χτυπώντας μου φιλικά την πλάτη, μου λέει: “Φίλε, η μητέρα σου δεν είναι πια μαζί μας.” Εκεί συνειδητοποίησα τι έγινε και κατέρρευσα.

Εγκεφαλικό έπαθε Παναγιώτη;

Εγκεφαλική αιμορραγία. Κι επειδή έγινε ιατροδικαστική εξέταση, μου είπαν ότι και να ήταν μέσα στο καλύτερο νοσοκομείο του πλανήτη, με τους καλύτερους γιατρούς από επάνω της, δεν θα γλύτωνε τον θάνατο. Από εκεί και ύστερα όμως, εγώ έπαθα κατάθλιψη και είχα χάσει τελείως την αυτοπεποίθησή μου. Επειδή δεν μπόρεσα την κρίσιμη στιγμή να κάνω κάτι, παρόλο που αυτό ήταν στην ουσία ανέφικτο. Πιστεύω όμως, ότι τελικά όλα αυτά ήταν μέσα σε ένα απέραντο σχέδιο αγάπης του Θεού, ώστε να καταλάβουμε το τι τελικά είμαστε εμείς οι άνθρωποι και το τι είναι Εκείνος. Σαν παρένθεση, να πω ότι η μητέρα μου, σαν να ήξερε το τι θα συμβεί και μου έλεγε επί χρόνια πριν γίνει το περιστατικό: “Τάκη, εγώ θα φύγω σαν το πουλάκι. Εσύ να προσέχεις τον πατέρα σου και την αδελφή σου.” Θύμωνα εγώ, της έλεγα να μην λέει τέτοια πράγματα, αλλά εκείνη επέμενε: “Σαν το πουλάκι θα φύγω, έτσι θα πεθάνω.” Κι έγινε τελικά ακριβώς όπως το έλεγε, κι έπρεπε μετά εγώ να στηρίξω την αδελφή μου και τον πατέρα μου, ενώ δεν μπορούσα να στηρίξω καλά-καλά τον εαυτό μου. Εκείνη την περίοδο, ξαναεμφανίζεται αυτός ο αδελφός και πάλι αρχίσαμε να μιλάμε για τα πράγματα του Θεού. Δεν επέτρεψα όμως τότε στον Θεό να με πλησιάσει, ούτε εγώ θέλησα να πλησιάσω τον Θεό. Αντίθετα, στράφηκα ακόμα περισσότερο στις απολαύσεις του κόσμου κι αυτό χειροτέρευσε μέσα μου τα προβλήματα και τα κενά. Ώσπου ένα βράδυ -Μεγάλο Σάββατο ήτανε- καθώς ετοιμαζόμασταν να πάμε στην εκκλησία, μπαίνω να κάνω ένα μπάνιο και ξαφνικά νιώθω ότι πεθαίνω. Πετάχτηκα έξω, φώναζα, έκλαιγα, έτρεχα, ώσπου τελικά λιποθύμησα. Ήρθε το ασθενοφόρο, με πήγε στο νοσοκομείο-ήταν μαζί και η αδελφή μου -και προσπαθούσα να της πω: “Φώναξε και τον μπαμπά να τον αποχαιρετήσω γιατί πεθαίνω.” Τόσο άσχημα ένιωθα. Αλλά τελικά όλο αυτό, ήταν απλώς μια κρίση πανικού.

Παθολογικά δεν είχες τίποτε;

Παθολογικά δεν είχα τίποτε. Αναζήτησα βοήθεια τότε σε ψυχολόγους, δεν βοηθήθηκα ουσιαστικά και άρχισα πλέον να μην βγαίνω πολύ έξω, να κάθομαι σπίτι, για να συμπαρασταθώ και στην αδελφή μου, που προσπαθούσε να ξεπεράσει την απώλεια της μητέρας μας. Κι εκείνη προσπαθούσε να βοηθήσει εμένα και σαν αποτέλεσμα είχαμε δεθεί πάρα πολύ. Και φθάνουμε εν έτει 2007, όπου αρχίζουνε κάποια προβλήματα, τα οποία στην αρχή δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε πόσο σοβαρά είναι. Μου έκανε παράπονα η αδελφή μου ότι πονούσε το κεφάλι της, της έλεγα να πάμε για εξετάσεις, δεν ήθελε εκείνη, ώσπου μια μέρα λιποθύμησε και κάλεσα το 166. Πήγαμε στο νοσοκομείο κι εκεί, οι γιατροί μού ανακοίνωσαν ότι έχει καρκίνο στο κεφάλι και πολύ σύντομα θα πεθάνει. Σοκαρίστηκα, έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είπα: “Πάλι;... Πάλι ένας άνθρωπος που αγαπάω φεύγει από την ζωή;” Ευχαριστώ τον Θεό όμως, γιατί δεν με άφησε να σκληρύνω εκείνη την στιγμή την καρδιά μου. Γιατί πολλοί άνθρωποι, σε ανάλογες περιπτώσεις, σκληραίνουν κι αρνούνται τον Θεό. Εγώ δεν έκανα αυτή την επιλογή, και αν και αυτό το γεγονός με γκρέμισε, προσευχήθηκα και είπα: “Έχω ακούσει πολλά για Σένα, σε παρακαλώ, αυτή την στιγμή, την πιο δύσκολη της ζωής μου, βοήθησε με...”  Γιατί έπρεπε να βάλουν την αδελφή μου άμεσα στο χειρουργείο κι έπρεπε εγώ να αποφασίσω για την ζωή ενός άλλου ανθρώπου, κάτι για το οποίο ένιωθα ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα.

Ζητούσανε την έγκριση σου για την εγχείριση;

Ακριβώς. Και μου λέγανε: “Πρέπει να υπογράψεις, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα από αυτό το χειρουργείο να μην βγει ζωντανή.” Έγινε το χειρουργείο, έκανε χάρη ο Θεός, βγήκε η αδελφή μου ζωντανή και θυμάμαι, ήρθε τότε ο αδελφός, που μου μιλούσε για τον Χριστό, στο νοσοκομείο και μου λέει: “Τάκη, όλοι στη γειτονιά ξέρουμε πόσο αγαπημένος είσαι με την αδελφή σου και ότι θα έκανες το καλύτερο για εκείνη. Όμως μην παραλείψεις να κάνεις κάτι απλό.” Του λέω: “Τι είναι αυτό;” Και μου λέει: “Μια προσευχή.” Πήγαμε λοιπόν στο σπίτι του εκείνο το βράδυ, προσευχηθήκαμε κι ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου την παρουσία του Θεού πολύ έντονα. Κι από εκεί και πέρα, ξεκινάει για μένα μια διαφορετική πορεία. Μαζί με αυτόν τον αδελφό αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε κάποιες συναθροίσεις κι εκεί να γνωρίζω ανθρώπους που έχουν δεχτεί το Ευαγγέλιο στη ζωή τους. Μου χάρισαν μια Καινή Διαθήκη, την διάβαζα καθημερινά και θυμάμαι ότι γινόντουσαν μούσκεμα οι σελίδες από τα κλάμματα, καθώς αντιλαμβανόμουν ότι μάλλον ο Λόγος του Θεού με “διαβάζει” παρά εγώ τον διαβάζω. Καθώς έβλεπα ότι: “Εδώ μιλάει για μένα... κι εδώ πάλι μιλάει για μένα...” Μέσα στις μέρες αυτές, πήρα απόφαση να ακολουθήσω τον Χριστό και να βαπτιστώ στο Όνομα Του, και είχε κάνει τόση χάρη ο Θεός, ώστε με είχε βαπτίσει στο Πνεύμα το Άγιο πριν καν προλάβω εγώ να το διαβάσω μέσα στη Καινή Διαθήκη. Και πιστεύω το έκανε, για να μπορέσει να με υποστηρίξει μέσα σε όλη αυτή την δοκιμασία που πέρναγα. Μου μιλούσε ο Κύριος και με προφητείες στην εκκλησία, μου έλεγε ότι θα σώσει την αδελφή μου, θα την κρατήσει στη ζωή όσο χρειάζεται κι ερχόντουσαν τα αδέλφια συνέχεια στο νοσοκομείο και προσευχόντουσαν για την Έφη.

Είχε επαφή η αδελφή σου με το περιβάλλον;

Λόγω της ασθένειας είχε χάσει την ομιλία της και είχαμε επαφή, μόνο μέσω γραπτών και μέσω νοημάτων. Θυμάμαι όμως ότι είχε αγαπήσει πάρα πολύ την προσευχή κι όταν ερχόντουσαν τα αδέλφια, μου έλεγε με τον τρόπο που επικοινωνούσαμε: “Πες τους να κάνουν προσευχή.” Κι έβλεπα αμέσως μια Έφη να αλλάζει, να γίνεται γαλήνια, να γίνεται χαρούμενη, μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση, μέσα στον θάνατο της ουσιαστικά, γιατί προς τα εκεί όδευε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή, λίγο πριν φύγει. Ήταν στο ίδιο δωμάτιο μια γυναίκα με δύο κόρες που την είχαν αγαπήσει και ήθελαν να της κάνουν ένα δώρο. Της πήρανε λοιπόν ένα νυχτικό και μου λέει η Έφη: “Τάκη, δεν το χρειάζομαι, γιατί σε τρείς μέρες θα φύγω.” Το είπε μέσω νοηματικής, αλλά ήταν τόσο συγκλονιστικό, που προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και δεν τα κατάφερνα. Και ήταν η αδελφή μου που έδινε κουράγιο σε μένα - τόσο πολλή χάρη είχε κάνει ο Θεός επάνω της και την είχε προετοιμάσει για την αναχώρηση της. Και όντως, μετά από τρεις μέρες ο Κύριος την κάλεσε κοντά Του, έχοντας πρώτα σώσει την ψυχή της και μου έδωσε μαρτυρία ξεκάθαρη για αυτό.

Τραγική η περίπτωση όμως του πατέρα σου.

Ναι, ο πατέρας μου έμεινε πίσω τραγική φιγούρα. Όμως ο Θεός είχε και για εκείνον ένα σχέδιο σωτηρίας. Αρρώστησε στην πορεία με άνοια, κατέπεσε σωματικά, είχε χάσει την ομιλία του και είχαμε πάει με την Βιολέτα και μέναμε μαζί του για να τον υπηρετήσουμε. Και μια μέρα, όπως πήγα να τον ταίσω, νόμιζα ότι πνίγεται, αλλά ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος. Ξαναμίλησε εκείνη την στιγμή μετά από καιρό και μου λέει: “Φεύγω.” Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, προσευχήθηκε μαζί μου και είπε: “Κύριε, συγχώρεσε με”, κι έτσι άφησε την τελευταία του πνοή. Δόξα στον Θεό. Παρέλειψα να πω, ότι στη συνάθροιση που ήμουν αρχικά, υπήρχαν πράγματα που δεν με οικοδομούσαν και μέσα από προσευχή και νηστεία ο Κύριος με οδήγησε στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στο Παλαιό Φάληρο. Εκεί γνώρισα και την Βιολέτα, ο Κύριος μας ένωσε και πλέον συνεχίζουμε μαζί τον αγώνα μας, μέσα στο θέλημα του Θεού.

Αμήν. Να περάσουμε όμως και στην ομολογία της Βιολέτας. Αδελφή Βιολέτα, μας είπε ο Παναγιώτης κάποιες τραγικές ιστορίες, ευτυχώς όμως, πνευματικά είχανε καλό τέλος.

Ναι όντως. Κι αυτό είναι που έχει τελικά σημασία, η αιώνια κατάληξη του ανθρώπου. Να ξεκινήσω όμως κι εγώ την ομολογία μου. Γεννήθηκα το 1984 κι έχω ακόμα έναν αδελφό μεγαλύτερο. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός κι έλειπε για μήνες από το σπίτι, οπότε μεγαλώσαμε κυρίως με την μητέρα μας. Μια πολύ θεοσεβούμενη γυναίκα, που μας πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία και η οποία  (όπως μου είπε η θεία μου αργότερα) είχε δει κάποια στιγμή ένα σημείο από τον Θεό. Είδε να φαίνονται δύο σταυροί και κατάλαβε ότι ο ένας ήταν για τον παππού μου (που θα έφευγε σύντομα από την ζωή) και ο άλλος ήταν για εκείνη. Από τότε άλλαξε τελείως η ζωή της και δεν ενδιαφέροταν πλέον να βάψει τα μαλλιά της ή να φροντίσει τόσο πολύ τα ρούχα της, αλλά άρχισε να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τα πράγματα του Θεού. Διάβαζε καθημερινά την Καινή Διαθήκη, διάβαζε και σε εμάς πριν κοιμηθούμε και μας πήγαινε συχνά σε αίθουσες, που γινόντουσαν κηρύγματα. Και αυτές οι αίθουσες, έμοιαζαν πάρα πολύ με την εκκλησία που πάμε τώρα, την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής.

Κάποιες Ορθόδοξες αδελφότητες θα ήτανε μάλλον.

Ναι, δεν ξέρω ακριβώς. Εγώ ήμουνα τότε πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, αλλά ήμουνα σίγουρη ότι υπάρχει ο Θεός και ήμουνα σίγουρη πως όταν έφυγε η μητέρα μου πήγε στον Παράδεισο. Γιατί έφυγε τελικά το 1989 και δύο χρόνια πριν είχε φύγει και ο παππούς μου. Εκείνη την μέρα, είχαν έρθει κάποιοι θείοι μου -που ξέρανε την κατάσταση- και μας πήραν, εμένα και τον αδελφό μου, στο σπίτι τους. Έκαναν οι άνθρωποι ότι καλύτερο μπορούσαν για να περάσουμε καλά (όντως περάσαμε πάρα πολύ καλά) κι όταν γυρίσαμε σπίτι, μάθαμε ότι η μητέρα μας πέθανε. Εμένα αυτό με στιγμάτισε, κι από τότε, όταν ήμουν κάπου και πέρναγα καλά, φοβόμουν ότι μετά θα γίνει κάτι πάρα πολύ άσχημο.

Η ανθρώπινη ψυχολογία λειτουργεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Είχε κάποια ασθένεια η μητέρα σου;

Είχε για χρόνια καρκίνο αλλά εννοείται ότι εγώ δεν ήξερα τίποτε. Απλώς τις τελευταίες μέρες που ήταν στο νοσοκομείο, νόμιζα ότι είχε κρυώσει και μόλις γίνει καλά θα γυρίσει. Η πρόνοια του Θεού όμως είχε φροντίσει για εμάς και μας μεγάλωσε η θεία μου, η αδελφή της μητέρας μου. Και η θεία μου με τον θείο μου συνέχισαν να μας πηγαίνουν τις Κυριακές στην εκκλησία, αυτό δεν σταμάτησε να υπάρχει στη ζωή μας. Μικρή πήγαινα και στο Κατηχητικό, στην εφηβεία  άρχισα να πηγαίνω σε κάποιες ομάδες που ήταν για εφήβους. Το καλοκαίρι σε κατασκηνώσεις και το χειμώνα κάναμε συναντήσεις σε κάποια σπίτια. Εκεί ένιωθα πολύ όμορφα, πολύ γαλήνια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα ακόμα αναγεννηθεί. Εκείνη την εποχή περίπου, ήρθε ο αδελφός μου στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Ακούγανε τότε τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον “Χριστιανισμό”, η θεία μου και ο θείος μου και επειδή είχε κάποια προβλήματα ο αδελφός μου, του είπανε: “Δεν πας και σε αυτή την εκκλησία να δεις τι γίνεται;” Και πράγματι, ξεκίνησε να πηγαίνει, άλλαξε η ζωή του, αναγεννήθηκε και βαπτίστηκε στο νερό. Οπότε κάποια στιγμή πήγα κι εγώ στην εκκλησία της Αθήνας και ο χώρος δεν με παραξένεψε καθόλου, ήταν σαν τις αίθουσες που πήγαινα με την μητέρα μου κι ακούγαμε κηρύγματα.

Σε τι ηλικία ήσουνα;

Πρέπει να ήμουνα στο Γυμνάσιο. Βέβαια επειδή είχα μεγαλώσει στα Κατηχητικά είχα μάθει κι εγώ το γνωστό: “Πας μη ορθόδοξος είναι αιρετικός.” Και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, πως στο πρώτο κήρυγμα που άκουσα, έλεγε ο κήρυκας πως η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής δεν είναι αίρεση, είναι ένα ετερόδοξο θρησκευτικό δόγμα. Κι αυτό ήταν κάτι που έμεινε μέσα μου. Είχα πάει κι άλλη μια φορά σε μια προσευχή, στο σπίτι ενός αδελφού, είχα νιώσει πολύ όμορφα, αλλά δεν πήρα τότε την απόφαση να ακολουθήσω τον Χριστό. Και φθάνουμε στη Δευτέρα Λυκείου και οι δικοί μου ήταν άνθρωποι, λίγο συντηρητικοί, λίγο πουριτανοί. Οπότε αυτό με καταπίεζε, είχα και τα θέματα μου λόγω της ηλικίας και σκεφτόμουν σε αυτή την ηλικία πάρα πολύ έντονα να αυτοκτονήσω. Και δεν με ενδιέφερε καθόλου πως θα αισθανθούν οι άλλοι γιατί δεν ήθελα να μου αλλάξει κάποιος τη γνώμη. Βέβαια όσο ήμουνα στο δωμάτιο μου έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, μόλις έβγαινα, ήμουνα χαμογελαστή όπως με ήξεραν πάντα.

Κρυβόσουν;

Ναι, πάρα πολύ. Και στο σχολείο πάντα διάβαζα, ήμουν καλή μαθήτρια, δεν μπορούσε να καταλάβει κανείς τι γίνεται. Επειδή ήξερα όμως από την Ορθόδοξη εκκλησία ότι δεν είναι θέλημα Θεού κάποιος να αυτοκτονήσει αυτό με κράτησε. Φοβόμουν δηλαδή να μην χάσω την ψυχή μου. Πέρασα μετά στη σχολή που ήθελα -έκανε χάρη ο Θεός- αλλά επειδή συνέχιζε η κατάσταση αυτή στο σπίτι, σκεφτόμουν να φύγω, να πάω να μείνω κάπου μόνη μου και να μην τους ξαναδώ ποτέ. Κλεινόμουν συνέχεια στο δωμάτιο μου, μου άρεσε το σκοτάδι, γενικά δεν ήμουν καλά και είχα ζητήσει από την θεία μου να πάω σε ψυχολόγο. Και μου λέει τότε εκείνη: “Δεν θέλεις να πας καλύτερα στην εκκλησία, που βρίσκεται ο μεγάλος ψυχολόγος, ο Χριστός;”  Η θεία μου και ο θείος μου, πήγαιναν πλέον στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στη Γλυφάδα. Πήγα μια φορά, την δεύτερη πήγα πάλι για το χατήρι της, τρίτη φορά δεν υπήρξε. Πέρασε λίγος καιρός και καθώς ήμουν στο κέντρο της Αθήνας, ήρθε ένας αδελφός που μοίραζε εφημερίδες “Χριστιανισμός” και μου έδωσε μια εφημερίδα. Χάρηκα, το είπα και στη θεία μου και μου είπε εκείνη ότι ο Χριστός μού χτυπάει την πόρτα και είναι στο χέρι μου αν θα Του ανοίξω ή όχι. Αλλά κι εγώ αισθανόμουν μέσα μου, πως αν δεν ακολουθήσω τώρα τον Θεό δεν θα το κάνω ποτέ.  Είχε έρθει κι ένα Σάββατο ο αδελφός μου, μου είχε πει κάτι για το χάραγμα του Αντιχρίστου (μια από αυτές τις εξελίξεις που γίνονται σιγά-σιγά) και με είχε επηρεάσει κι αυτό. Οπότε πήγα εκείνη την Κυριακή στην εκκλησία με τον αδελφό μου, αλλά του είχα πει ότι δεν ήθελα να μου μιλήσει κανένας. Και τον έβαζα για ένα μήνα να με πηγαίνει κάθε Κυριακή και σε άλλη συνάθροιση και στο τέλος να φεύγουμε κατευθείαν. Γιατί φοβόμουν μην μου πει κάποιος κάτι που θα με πειράξει και δεν ξαναπάω μετά.

Φοβόσουν μην σε πιέσει κάποιος;

Ναι, ακριβώς. Φοβόμουν μην με πιέσει κάποιος για να μην βάφομαι, για να μην φοράω παντελόνια και νιώσω άσχημα. Όμως μέσα σε αυτόν τον μήνα  ο Κύριος με αναγέννησε. Η καρδιά μου είχε μαλακώσει πάρα πολύ, δεν ήθελα πλέον να κάνω πράγματα που έκανα πριν, κι όλο αυτό το σκοτάδι που είχα μέσα μου είχε φύγει και είχε έρθει μέσα μου το φως. Είπα στη θεία μου ότι θέλω να βαπτιστώ και μου πρότεινε να βαπτιστώ στο Παλαιό Φάληρο. Επειδή ο ποιμένας εκεί, ο αδελφός Κώστας, ήταν ο πιο νέος σε ηλικία ποιμένας, σκέφτηκε η θεία μου ότι θα με προσέγγιζε πιο εύκολα. Και πράγματι, μίλησα μαζί του Τετάρτη και την Παρασκευή βαπτίστηκα στο νερό. Μου χάρισε ο Θεός και το Πνεύμα του το Άγιο πάρα πολύ γρήγορα. Ήθελα να βαπτιστώ στο σπίτι μου αλλά δεν προσευχόμουνα ποτέ στο σπίτι, προσευχόμουν πάντα στην εκκλησία. Μου έδωσε ο Θεός κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσω τι κάνω, οπότε πήγα στο δωμάτιο μου, ξεκίνησα να προσεύχομαι και μετά από λίγη ώρα ο Κύριος με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο. Άρχισα να γλωσσολαλώ και αισθάνθηκα σαν να μπαίνει μέσα μου Κάποιος, που είχε την μορφή που είχα εγώ, καθώς ήμουν γονατιστή και προσευχόμουνα. Εντωμεταξύ, εμφάνισε λίγο μετά η θεία μου καρκίνο στο στήθος, αρρώστησε κι ο πατέρας μου από ένα πρόβλημα στον εγκέφαλο και με βοήθησε πάρα πολύ το Πνεύμα το Άγιο μέσα σε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις.

Δόξα στον Θεό. Τι θα ήθελες να πεις κλείνοντας;

Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό, είναι πως εγώ ήμουν πάντα ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερο πνεύμα, όμως οι δικοί μου δεν ήταν έτσι και με καταπίεζαν σε κάποια πράγματα. Αλλά όταν ήρθα στον Χριστό, τότε κατάλαβα ότι ο Θεός δεν είναι καταπιεστικός όπως γίνονται πολλές φορές οι άνθρωποι. Γιατί δεν παίρνουν τον δρόμο της χάρης, αλλά προσπαθούν με το “πρέπει”, με την ανθρώπινη προσπάθεια, να γίνει το θέλημα του Θεού. Εντέλει, μπορώ να πώ ότι πραγματικά ελεύθερη αισθάνθηκα μόνο όταν αναγεννήθηκα, γιατί με είχε ελευθερώσει πλέον ο Χριστός. 

Αμήν. «Η ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού.» Αδελφέ Παναγιώτη, πες μας κι εσύ κάτι για να κλείσουμε.

Ναι αδελφέ μου. Βλέποντας το πως ενήργησε ο Θεός μέσα στη ζωή μου θα ήθελα να αναφέρω κάποια λόγια από τον 46^ο Ψαλμό: “Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι, δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθεί κι αν σαλευθεί η γη και μετατοπισθώσι τα όρη εν τω μέσω των θαλασσών.” Πραγματικά, η ζωή μας έχει πολλά απρόοπτα και μέσα από αυτά τα απρόοπτα, ο άνθρωπος καλείται να πάρει μια θέση. Να αναρρωτηθεί ή να μείνει αδιάφορος. Αν σήμερα περνάς δυσκολίες, αν έχεις χάσει την ελπίδα σου, αν έχεις χάσει την όραση σου, ο Θεός είναι βοήθεια ετοιμοτάτη. Ένα χρειάζεσαι, να ψάξεις, να αναρρωτηθείς και να επικαλεστείς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και ότι κι αν συμβεί στη ζωή σου, αν έχεις για καταφυγή σου τον Κύριο, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.