“Τις Θεός όμοιός σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού; δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος. Θέλει επιστρέψει, θέλει ευσπλαγχνισθή ημάς, θέλει καταστρέψει τας ανομίας ημών· και θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης.” Μιχαίας ζ΄18,19.
Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε τη μαρτυρία του αδελφού μας Βασίλη Βερβίτη από την εκκλησία της Θεσσαλονίκης (Πτολεμαίων).
Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε τη μαρτυρία του αδελφού μας Βασίλη Βερβίτη από την εκκλησία της Θεσσαλονίκης (Πτολεμαίων).
Αδελφέ Βασίλη, χαιρόμαστε ιδιαίτερα που ένας νέος άνθρωπος σαν εσένα θα ομολογήσει τον Χριστό. Τι ηλικία έχεις ακριβώς;
Είμαι 26 χρονών, γεννήθηκα το 1995.
Νομίζω, δεν είσαι γεννημένος μέσα στην εκκλησία;
Όχι, στην εκκλησία ήρθα πριν από δύο χρόνια περίπου, όταν γνώρισα τον Χριστό το 2019. Γεννήθηκα σε μια ορθόδοξη, κατά το θρήσκευμα οικογένεια, σε ένα χωριό λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη, στα Κύμινα. Θυμάμαι ότι σαν παιδί πάντα είχα μέσα μου ερωτήματα για το τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει. Υπάρχει ο Θεός; υπάρχουν οι εξωγήινοι; υπάρχει το ένα; υπάρχει το άλλο;... Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι υπάρχουν μόνο αυτά που βλέπω και ότι πεθαίνοντας όλα τελειώνουν. Και δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό που κάποιοι έλεγαν, ότι όλα έγιναν τυχαία. Πιο πολύ μου φαινόταν λογικό ότι υπάρχει ο Θεός και ότι Εκείνος τα έχει δημιουργήσει όλα.
Τι γνώριζες για τον Θεό σαν παιδί;
Λίγα πράγματα. Θυμάμαι στο σχολείο είχα έναν συμμαθητή που ήτανε παπαδάκι όπως λέμε. Πήγαινε συχνά στην εκκλησία, βοηθούσε στη λειτουργία, ήτανε από οικογένεια θρησκευόμενη. Και τον έκανα συνέχεια ερωτήσεις για αυτά τα θέματα. Του έλεγα: “πως είναι δυνατόν να ξεκίνησε η ανθρωπότητα από δύο ανθρώπους μόνο, τον Αδάμ κα την Εύα; Πως πολλαπλασιαστήκανε μετά;” και άλλες τέτοιες απορίες είχα. Αλλά δεν ήξερε κι αυτός να μου πει πολλά πράγματα κι απλά μου έλεγε: “έτσι το πιστεύει η θρησκεία μας” ή “έτσι το διδάσκει η εκκλησία μας.” Μεγαλώνοντας άρχισα να αλλάζω σαν χαρακτήρας, άρχισα το τσιγάρο, άρχισα να πηγαίνω στα γήπεδα, να συχνάζω σε συνδέσμους οπαδών και λίγο μετά άρχισα και τη χρήση χασίς, κάτι που έγινε για μένα πάθος αργότερα. Τελειώνοντας το σχολείο δεν πέρασα πουθενά στις πανελλήνιες -είχα γίνει πλέον πολύ κακός μαθητής- και πήγα να υπηρετήσω την θητεία μου στον στρατό. Και όταν απολύθηκα, αποφάσισα να γραφτώ σε ένα ΙΕΚ για να γίνω μάγειρας. Εντωμεταξύ συνέχιζα να πίνω χασίς όλο και πιο πολύ. Κι ενώ στην αρχή έπινα μόνο Παρασκευή, μετά έπινα κάθε τρείς μέρες και μετά κάθε μέρα. Όταν πήγα στη σχολή, κοιτούσα να βρω κάποιον που να είναι σαν κι εμένα για να κάνω παρέα και πράγματι, βρήκα ένα παιδί που φορούσε σκουλαρίκια κι άκουγε μουσική ραπ όπως άκουγα κι εγώ. Μου έκανε εντύπωση όμως, πως όταν του έλεγα για κάποια σκοτεινά τραγούδια που άκουγα, αντιδρούσε αρνητικά.
Όταν λες σκοτεινά τραγούδια τι εννοείς;
Άκουγα τότε κάποια κομμάτια ραπ που υμνούσαν και δόξαζαν τον Διάβολο. Όπως γινότανε παλιότερα με την χέβυ μέταλ μουσική. Είναι αρκετά διαδεδόμενα αυτά τα τραγούδια στην νεολαία σήμερα και μπορώ να σου πω ότι θεωρούνται και κάτι αποδεκτό και νορμάλ για τους περισσότερους.
Εσένα πως σε επηρέαζαν όταν τα άκουγες;
Με επηρέαζαν στο να γίνομαι πολύ επιθετικός και στο να γίνομαι “φουλ” εγωιστής. Σε σημείο που να μην με ενδιαφέρει καθόλου τι μπορεί να πάθει ο άλλος, αν εγώ κάνω κάτι άσχημο. Μόλις τέλειωσα τη σχολή έφυγα για δουλειά, για σεζόν στην Κύπρο και είδα μια μέρα ότι αυτός ο φίλος είχε αλλάξει το προφίλ του στο facebook και είχε βάλει κάποια εδάφια από την Αγία Γραφή. Μου φάνηκε πολύ παράξενο και είπα μέσα μου: “πάει ο Τζιμάκος, χάζεψε τελείως.” Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο και μου είπε ότι ο Θεός υπάρχει, ότι είναι αληθινός και ότι του άλλαξε τη ζωή. Δεν τα κατάλαβα τότε όλα αυτά τα πράγματα, χαθήκαμε κάπως μετά και φθάνουμε στο 2018 όπου βρίσκομαι πάλι για δουλειά σε μια κουζίνα στην Κύπρο και περνάω πολύ δύσκολα. Είχε πολλή δουλειά, υπήρχε μεγάλη πίεση, μερικές φορές δεν έβρισκα και το χόρτο που έπινα και είχα φθάσει σε αυτό που λέμε, στο ‘‘αμήν”. Και κάποια στιγμή, δεν ξέρω πως μου ήρθε και κατέβηκα κάτω στην τουαλέτα, κλείδωσα τη πόρτα κι έκανα μια προσευχή. Έσκυψα το κεφάλι και είπα: “Θεέ, αν υπάρχεις και είσαι αληθινός, κάνε κάτι και δώσε μου υπομονή γιατί δεν αντέχω άλλο.” Ανέβηκα επάνω, συνέχισα τη δουλειά και μετά από μισή ώρα κάνει ένα “γκλούμ” το κινητό μου, το κοιτάω και έχει έρθει ένα μήνυμα που λέει: “Μπιλάκο, ο Χριστός σε αγαπάει.” Ήταν από τον φίλο μου από την σχολή, τον αδελφό πλέον Δημήτρη. Εκείνη τη στιγμή έπαθα όπως λέμε “πλάκα”, συγκλονίστηκα.
Σου είχε στείλει και άλλα παρόμοια μηνύματα;
Όχι, η πρώτη φορά ήτανε. Λίγη ώρα μετά που προσευχήθηκα. Εκεί κατάλαβα, όχι απλά ότι “κάτι” υπάρχει, αλλά ότι Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός υπάρχει. Γιατί όταν έλεγα: “Θεέ αν υπάρχεις...” ουσιαστικά σε Εκείνον απευθυνόμουνα. Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό, μιλήσαμε, του είπα για την προσευχή που έκανα λίγο πριν και πιστεύω ότι αυξήθηκε και σε εκείνον η πίστη. Γιατί εμπιστεύθηκε τον Θεό όταν μου έστειλε αυτό το μήνυμα. Και επειδή κάποιοι το παρεξηγούν αυτό το μήνυμα: “ο Χριστός σε αγαπάει” θέλω να πω ότι με αυτό το πολύ απλό μήνυμα άρχισε η ζωή μου να αλλάζει. Ξεκίνησα μετά να μιλάω πολύ εντατικά στο τηλέφωνο με τον αδελφό Δημήτρη, μιλούσαμε για τον Θεό με τις ώρες και όσα μου έλεγε μέσα από την Αγία Γραφή τα ρουφούσε η ψυχή μου σαν σφουγγάρι πραγματικά. Γιατί πάντα ένιωθα μια δίψα μέσα μου, που ότι κι αν έκανα στον κόσμο δεν έφευγε με τίποτε. Μου έλεγε και ότι ο Θεός τον αναγέννησε και τον άλλαξε μέσα σε μια στιγμή χρόνου και το πίστευα, γιατί τον είχα γνωρίσει πως ήτανε πριν. Ήθελα να το ζήσω κι εγώ αυτό, όμως δεν μπορούσα να πάρω την απόφαση να τα αφήσω όλα για τον Χριστό, γιατί, εκτός των άλλων, συζούσα και με μια κοπέλα τότε στην Κύπρο. Τον Νοέμβριο γύρισα στην Ελλάδα και μόλις βρήκα τους φίλους μου, τους μάζεψα και τους διηγήθηκα τι μου συνέβη, αλλά κράταγα και ένα τσιγάρο με χασίς στο χέρι. Όμως μέσα στη καρδιά μου, έλεγα ότι θα έρθει κάποτε μια μέρα που θα ακολουθήσω τον Χριστό, ελεύθερος από όλα.
Συναντηθήκατε με τον Δημήτρη;
Ναι, μετά από δύο μήνες κατέβηκε Θεσσαλονίκη από τη Νάουσα που έμενε και βγήκαμε έξω για καφέ. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και κάποια στιγμή κοίταξε το ρολόι του και μου λέει: “εγώ θα πάω τώρα εκκλησία, αν θέλεις έλα.” Δίστασα λίγο, αλλά πήγαμε τελικά μαζί στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην οδό Πτολεμαίων 29. Είναι η εκκλησία που πηγαίνω τώρα. Όταν άρχισε το κήρυγμα, θυμάμαι ότι έλεγε ο αδελφός που κήρυττε για την αιώνια ζωή και μου έκανε εντύπωση η πίστη και η βεβαιότητα που μιλούσε για αυτό το θέμα. Και είπα: “κοίτα να δεις που αυτοί οι άνθρωποι είναι σίγουροι ότι υπάρχει η “άλλη μεριά”, η ζωή μετά θάνατο.” Πέρασε λίγος καιρός και κανόνισα με ένα φίλο να κατεβούμε στην Αθήνα για να δω και την κοπέλα μου που είχε επιστρέψει από την Κύπρο. Σκεφτόμουν όμως συνέχεια τα πράγματα του Θεού, δεν έφευγε αυτή η σκέψη από το μυαλό μου. Εκείνες τις μέρες κάπνισα χόρτο και παραξενεύτηκα επειδή με “χάλασε” υπερβολικά. Γιατί δεν με χάλαγε συνήθως, το απολάμβανα.
Έπαιρνες και άλλες ουσίες;
Είχα δοκιμάσει διάφορα αλλά δεν ήμουνα χρήστης, το χόρτο ήταν αυτό που είχα συνήθεια. Εκείνη τη μέρα όμως με “χάλασε” πάρα πολύ, μου έφερε άγχος, μου έφερε πολύ αρνητικά συναισθήματα και αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπιώ. Καθίσαμε τέσσερις μέρες συνολικά στην Αθήνα κι ένα βράδυ που καθόμασταν στη ταράτσα μιας φίλης, που είχε θέα όλη την πόλη, είπα μέσα μου: “Θεέ μου, αν με ελευθερώσεις κι από το απλό τσιγάρο, θα σε ακολουθήσω.” Ακριβώς εκείνη την στιγμή, δεν ξέρω γιατί, αρχίσανε να βαράνε οι καμπάνες από όλες τις εκκλησίες της Αθήνας. Ένιωσα μέσα στη καρδιά μου ότι ο Θεός μού μιλάει, ότι δέχεται την προσευχή μου, ανατρίχιασα και δάκρυσα. Και μόλις έμεινα μόνος, μπήκα στο ίντερνετ κι έγραψα στην αναζήτηση: “ο Θεός μού μιλάει, τι πρέπει να κάνω;” Και μου έβγαλε μια ιστοσελίδα που έγραφε: “ζήτα από τον Χριστό να έρθει να κατοικίσει μέσα σου” και τέτοια πράγματα. Και πραγματικά άρχισα να το λέω: “Χριστέ μου, έλα μέσα μου.” Την άλλη μέρα, πριν μπω στο ΚΤΕΛ για να γυρίσω Θεσσαλονίκη, πήρα το πακέτο με τα τσιγάρα και το πέταξα. Εκεί ένιωσα μέσα μου να ελευθερώνομαι τελείως. Και περίμενα με ανυπομονησία να ξεκινήσει το λεωφορείο για να διαβάσω την Αγία Γραφή από μια εφαρμογή που είχα στο κινητό μου.
Είχες αρχίσει από πριν και διάβαζες τον Λόγο του Θεού ή εκείνη τη μέρα ξεκίνησες;
Πολύ λίγο είχα διαβάσει πριν. Εκείνη τη μέρα όμως μπήκε μια δίψα μέσα μου να διαβάσω την Αγία Γραφή κι άρχισε να φωτίζει και το μυαλό μου ο Κύριος και να καταλαβαίνω αυτά που διάβαζα. Έξι ώρες που κράτησε το ταξίδι δεν σταμάτησα καθόλου κι όταν έκανε στάση το λεωφορείο για να καπνίσουν όσοι ήθελαν, ούτε καν κατέβηκα. Γύρισα στο χωριό, είπα σε όλους ότι θα ακολουθήσω τον Χριστό κι εκεί έκανα και κάποιες ασοφίες. Την αλήθεια έλεγα βέβαια, αλλά όχι με τον σωστό τρόπο. Μίλησα και με την κοπέλα μου στο τηλέφωνο και την είπα ότι θέλω να ακολουθήσουμε μαζί τον Χριστό. Δεν το πήρε καλά όμως, αποφασίσαμε να χωρίσουμε κι αυτό μου κόστισε πάρα πολύ συναισθηματικά. Και γενικά, ένιωσα ξαφνικά ότι είμαι σε ένα κενό, γιατί βρέθηκα αποκομμένος από την παρέα μου, από τη κοπέλα μου, ακόμα και από την οικογένεια μου. Γιατί ούτε εκεί βρήκα θετική ανταπόκριση.
Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος έχει ανάγκη την εκκλησία.
Ναι, εκεί θα καταλήξω. Μίλησα τότε με τον αδελφό Δημήτρη και μου πρότεινε να πάω να μείνω στη Νάουσα και να πιάσω δουλειά στην επιχείρηση του πατέρα του. Έτσι έγινε και θυμάμαι καθώς πήγαινα, έλεγα στον Θεό: “Κύριε, τα άφησα όλα πίσω. Εσύ ανέλαβε από εδώ και πέρα και σε παρακαλώ, ας είναι αλήθεια όλο αυτό που κάνω.” Πραγματικά από το πρώτο βράδυ που γνώρισα τα αδέλφια και ψάλαμε ύμνους, ήρθε πολλή ειρήνη στη καρδιά μου. Εκείνη την εβδομάδα πήρα την απόφαση να βαπτιστώ στο νερό και μια μέρα πριν, το Σάββατο βράδυ, βαπτίστηκα με Πνεύμα Άγιο. Όταν βαπτίστηκα στην εκκλησία της Νάουσας και μόλις βγήκα από το νερό, δόξαζα τον Θεό κι έκλαιγα από χαρά -δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου από χαρά- κι έλεγα: “ναι, θα ζήσω αιώνια”. Αγκαλιαζόμασταν με τους αδελφούς κι έκλαιγαν κι εκείνοι, ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Και θυμάμαι, λίγες μέρες μετά, μια πολύ έντονη εμπειρία που έζησα στην εκκλησία της Βέροιας, όταν είχα μια πολύ δυνατή πλήρωση του Πνεύματος του Αγίου που με σημάδεψε, μπορώ να πω στη ζωή μου.
Να πούμε και για τους νέους που θα διαβάσουνε τη μαρτυρία σου, ότι αυτές είναι πραγματικές πνευματικές εμπειρίες που καμία ουσία δεν μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο.
Όχι μόνο ουσία, τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές τις εμπειρίες. Πέρασαν έτσι έξι μήνες πολύ ευλογημένα, όπου ήμουν ζέων κατά το Πνεύμα, δυστυχώς όμως, μετά είχα ένα πισωγύρισμα, μια πτώση. Και αφορμή στάθηκε η μουσική. Ξεκίνησα να ακούω χριστιανική ραπ μουσική, μετά αυτό με πήγε στο να ακούω τα κομμάτια που άκουγα και πριν πιστέψω και άρχισε έτσι η καρδιά μου να ξεκλίνει. Ξαναπήγα μετά πάλι για δουλειά στη Κύπρο, ξανάρχισα να πίνω χόρτο, ξαναέκανα σχέση με την ίδια κοπέλα, γύρισα πάλι στα ίδια. Δεν ήμουν όμως εγώ ο ίδιος πλέον. Θυμάμαι, προσπαθούσα να βρίσω και δεν μπορούσα, έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να το κάνω. Και όταν έπινα και μαστούρωνα δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου αυτή η εμπειρία, της πολύ δυνατής πλήρωσης Πνεύματος Αγίου που είχα στην εκκλησία της Βέροιας. Σκεφτόμουν συνέχεια τον Κύριο, είχα έλεγχο που είχα φύγει μακριά Του, είχα τύψεις κι ευχαριστώ τον Θεό γιατί κι αυτό ήτανε χάρη δική Του. Κι ένα βράδυ που είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι για να κοιμηθώ έκανα μια προσευχή και είπα: “Κύριε, ελευθέρωσε με από την κατάσταση που είμαι και ξαναγύρισε με πάλι στην εκκλησία, να είμαι μαζί με τους αδελφούς.” Αυτό είπα μέσα από την καρδιά μου και στο τέλος Τον είπα: “κάντο Θεέ μου, με αυτούς τους μυστήριους τρόπους που ξέρεις μόνο Εσύ και που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνονται.” Είχα φθάσει σε ένα σημείο να χαλάω και 800 ευρώ τον μήνα για χόρτο. Να κοιμάμαι και να ξυπνάω με αυτή τη σκέψη. Όταν ξυπνούσα, σκεφτόμουν πως θα πάω να “γίνω” (να αγοράσω ναρκωτικά) και το βράδυ, σκεφτόμουν αν είμαι αρκετά μαστουρωμένος για να μπορέσω να κοιμηθώ. Είχα αϋπνίες, είχα φοβίες, δεν απολάμβανα τίποτε. Κι ένα μεσημέρι, βλέπω ένα ενύπνιο. Βρέθηκα πολύ απότομα στον Ουρανό, εκσφενδονίστηκα μπορώ να πω κι εκεί είδα τον Κύριο. Ο Οποίος ήταν μια φιγούρα αόρατη αλλά τεράστια. Τον έβλεπα αλλά δεν Τον έβλεπα, ήταν κάτι παράξενο, δεν μπορώ να το περιγράψω. Και μου είπε, με πολύ καθαρή φωνή: “Σου δίνω μια δεύτερη ευκαιρία, μην την σπαταλήσεις.” Και πάλι βρέθηκα, το ίδιο απότομα, πάλι στη γη. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να διαβάζω πάλι τον Λόγο του Θεού και πήρα μέσα μου την απόφαση ότι θα τα αφήσω πάλι όλα πίσω, και θα επιστρέψω στον Κύριο. Κι ένα απόγευμα, έβαλα να ακούσω έναν ύμνο που λέγεται: “Όμορφη μου Ιερουσαλήμ”. Τον λένε κάποια αδέλφια με το όνομα: “Φως και αλήθεια”,
Να πούμε ότι η Ιερουσαλήμ στη Καινή Διαθήκη είναι η εκκλησία του Χριστού.
Ναι, και καθώς άκουγα αυτό τον ύμνο άρχισα να κλαίω και να μετανιώνω για όσα έχω κάνει και αυτό που σκεφτόμουνα, ήταν το πόσο καλός είναι ο Κύριος και πόσο άθλιος είμαι εγώ που πέταξα την σωτηρία που μου χάρισε. Κι έλεγα συνέχεια: “τι έκανα; τι έκανα;” Ο Κύριος μού έδωσε μετάνοια εκείνη τη μέρα και πραγματικά δοξάζω τον Κύριο γιατί είναι τόσο αγαθός που δεν μου τα κράτησε όλα αυτά που έκανα κι αυτό είναι που με σκλαβώνει με τον Θεό. Από τότε, με την χάρη Του, ακολουθώ τον Χριστό, γύρισα στην Ελλάδα και πηγαίνω στην Θεσσαλονίκη. στην εκκλησία στην οδό Πτολεμαίων. Και η ζωή μου είναι πλέον πάρα πολλή όμορφη κι από εκεί που δεν είχα μέλλον -στη κυριολεξία δεν ήξερα τι θα μου ξημερώσει- πλέον έχω ζωντανή ελπίδα. Πραγματικά ζω αυτή τη στιγμή μια κατάσταση που αν δεν την έχει γευτεί ο άλλος δεν μπορεί να την καταλάβει. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό που λέμε και ομολογούμε στους ανθρώπους δεν είναι κάτι δικό μας αλλά είναι ο Λόγος και το έργο του Κυρίου μέσα στη ζωή μας.
Και ξέρω ότι βγαίνετε συχνά εκεί στη Θεσσαλονίκη με τα αδέλφια και ομολογείτε στους ανθρώπους τον Χριστό.
Ναι αδελφέ. Μετά από όσα έχει κάνει ο Κύριος για μένα αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω εγώ για τον Κύριο. Ώστε κι άλλα παιδιά σαν κι εμένα, που βασανίζονται μέσα στον κόσμο, να γνωρίσουν τον Χριστό και να σταματήσουν να βασανίζονται. Να μάθουν ότι υπάρχει Κάποιος εκεί ψηλά που νοιάζεται για αυτούς και τους αγαπάει πραγματικά.
