«Είπε δε προς αυτούς: Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζετε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γής.» Πράξεις α' ́ 08
Για να μπορέσει ο χριστιανός να γίνει μάρτυρας ανάμεσα στους ανθρώπους, του Ιησού Χριστού και της αναστάσεως Του, έχει απόλυτη ανάγκη από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε την μαρτυρία του αδελφού μας Πέτρου Θεοχάρη από την εκκλησία της Σαλαμίνας.
Αδελφέ Πέτρο έχεις γεννηθεί στην Σαλαμίνα;
Όχι, έχω γεννηθεί στο Κερατσίνι. Εκεί μεγάλωσα, πήγα σχολείο και έζησα μέχρι τα 24 μου χρόνια. Γεννήθηκα το 1965 σε μια τετραμελή οικογένεια. Ήμαστε δύο αδέλφια κι εγώ είμαι ο μικρότερος, ο αδελφός μου είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος.
Με τον Θεό υπήρχε κάποια σχέση σαν οικογένεια;
Δεν είχαμε κάτι το ιδιαίτερο. Το μόνο που υπήρχε και θυμάμαι, ήτανε ότι σπίτι της γιαγιάς μου γινόντουσαν κάποιες ολονυχτίες όπου υπήρχε προσέλευση ανθρώπων από την γειτονιά κι έκαναν κάποιες προσευχές και κάποιες συζητήσεις. Δεν θυμάμαι τι συζητάγανε και που κυμαινόντουσαν ακριβώς αλλά μου άρεσε σαν εικόνα όλο αυτό που έβλεπα και συμμετείχα κι εγώ παρόλο που ήμουν μικρούλης τότε.
Είχες ακούσει τότε κάτι από το ευαγγέλιο;
Όχι, δεν είχα ακούσει. Αλλά επειδή και η μία μου γιαγιά και η άλλη μου γιαγιά είχαν μίας πούμε επικοινωνία με τα πράγματα του Θεού, μπορώ να πω ότι μου είχαν μεταφέρει κάποιο Θείο φόβο. Και θυμάμαι ότι σαν παιδί πάντα προσευχόμουνα και μίλαγα στον Θεό. Μεγαλώνοντας παντρεύτηκα μικρός. Παντρεύτηκα το 1987 την γυναίκα μου την Άννα η οποία ήταν μικρή κι εκείνη. Εγώ ήμουνα 22 χρονών, εκείνη ήτανε 17. Μείναμε στο Κερατσίνι για λίγο, για δύο χρόνια περίπου και μετά λόγω της δουλειάς μου μετακομίσαμε στην Σαλαμίνα.
Τι δουλειά έκανες;
Ήμουνα στο πολεμικό ναυτικό. Μπήκα το 1982 στην σχολή μονίμων υπαξιωματικών, στη ΣΜΥΝ (στον Πόρο ήτανε τότε) έκατσα εκεί περίπου 10 μήνες και μετά ήρθα στον Σκαραμαγκά κι έκατσα εκεί 1,5 χρόνο για να πάρω ειδικότητα. Εκείνο το διάστημα γνώρισα την γυναίκα μου και θυμάμαι μπήκε μια μαρτυρία πολύ έντονη μέσα μου ότι με αυτόν τον άνθρωπο θα ζήσουμε μαζί, θα παντρευτούμε και θα κάνουμε οικογένεια. Από την πρώτη στιγμή το ένοιωσα αυτό και το έλεγα μάλιστα και στους φίλους μου.
Εσύ σαν νέος τι άνθρωπος ήσουνα;
Όπως όλος ο κόσμος. Με τις παρέες μου και με τις βόλτες μου. Θυμάμαι όμως ότι το διάστημα αφού παντρεύτηκα και μετά, υπήρχε μέσα μου μια έντονη φωνή (επειδή γύρναγα τη νύχτα) που μου έλεγε ότι: «αν πεθάνεις τώρα, θα πας στην κόλαση.» Κι όταν άκουγα αυτή την φωνή ελεγχόμουνα πολύ μέσα μου. Αυτό πρέπει να ήτανε γύρω στο 1989. Το 1987 που παντρευτήκαμε μας χάρισε ο Κύριος το πρώτο μας παιδί την Χριστίνα και το 1989 το δεύτερο μας παιδί τον Κώστα. Παράλληλα εκείνες τις ημέρες μου μίλησε για τον Κύριο ο κουνιάδος μου ο οποίος είχε μια επαφή με τα πράγματα του Θεού. Κι αυτό γιατί ο πεθερός μου όταν ήταν τα παιδιά του μικρά, είχε πάει στην εκκλησία στη Νίκαια στην ελευθέρα αποστολική εκκλησία πεντηκοστής και είχε ακούσει κάποια κηρύγματα.
Εκεί πήγαινε για καιρό ο πεθερός σου;
Όχι, πήγαινε για πολύ λίγο διάστημα, για κάποιους μήνες. Η γυναίκα μου ήταν τότε 3 χρονών και μου είχε πει ότι: «όταν ήμουνα μικρή είχα πάει σε μια εκκλησία που μου άρεσε πολύ και θέλω να πάμε και μαζί.» Εγώ δεν ήμουν αρνητικός, αλλά τελικά δεν είχαμε πάει ποτέ. Μέχρι που μου μίλησε ο κουνιάδος μου ο οποίος λόγω ηλικίας είχε κρατήσει μια επαφή παραπάνω με την εκκλησία και με κάποια παιδιά από εκεί. Μου είπε για το σχέδιο του Θεού, για την αρπαγή, για τον αντίχριστο, πράγματα τα οποία όταν τα άκουσα βούρκωσα. Με άγγιξαν μέσα μου. Λίγο καιρό μετά όταν λογοδόθηκε εκείνος με μια κοπέλα από την εκ- κλησία πήγαμε μια μέρα στο σπίτι της και ο πατέρας της ήταν θυμάμαι πολύ ένθερμος με τον Κύριο. Προσευχηθήκαμε πριν το φαγητό, προσευχηθήκαμε για να διαβάσουμε κάτι από τον Λόγο του Θεού, προσευχηθήκαμε πριν να φύγουμε, κάναμε πέντε-έξι προσευχές εκείνο το βράδυ κι εμένα μου άρεσε πολύ αυτό.
Δεν σε παραξένεψε;
Όχι, αν και το συζήταγα μετά και γέλαγα, κατά βάθος μου άρεσε. Μετά πήγαμε και στους αρραβώνες κι εκεί ήταν και πολλά αδέλφια από την εκκλησία. Μας άρεσε πάρα πολύ το περιβάλλον εκείνο το βράδυ, ήταν ήσυχο, ειρηνικό, υπήρχαν συζητήσεις σχετικές με την Αγία Γραφή και για να μην στα πολυλογώ μετά από λίγο καιρό μπήκαμε στην εκκλησία, στις αρχές του 1990. Είχαμε πάει μια εκδρομή με τον κουνιάδο μου και γυρνώντας, μας πρότεινε να πάμε στην εκκλησία. Πήγαμε στην εκκλησία της Αθήνας, ήταν Τρίτη βράδυ, κήρυττε ο αδελφός ο Λούης και ήταν γεμάτη η αίθουσα κόσμο. Η γυναίκα μου θυμήθηκε το περιβάλλον της εκκλησίας κι αμέσως έδωσε πολύ προσοχή να ακούει τον Λόγο του Θεού, εγώ αντίθετα χάζευα δεξιά κι αριστερά. Αλλά μου άρεσε πολύ η εικόνα που έβλεπα. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή και μετά από λίγες μέρες πήγαμε μια Κυριακή πρωί στην εκκλησία στην Νίκαια. Ήταν αρχές Γενάρη και κήρυττε ο αδελφός ο Νικολακόπουλος, ο οποίος περιέγραφε πως πέρασε ο χριστιανός τις μέρες εκείνες (της αλλαγής του χρόνου) και πως τις πέρασε ο κόσμος. «Γλεντάγανε, πίνανε, χαρτοπαίζανε», έλεγε πράγματα που τα είχαμε κάνει κι εμείς τότε. Και όπως τα άκουγα, σκεφτόμουνα: «Κοίτα να δεις, για μένα τα λέει.» Από εκεί και μετά ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σε κάθε συνάθροιση και μέσα σε ένα μήνα άλλαξε κυριολεκτικά όλη μας η ζωή. Ήρθε χαρά, ήρθε ευλογία μέσα στην καρδιά μας και νοιώθαμε ότι πετάμε, ότι δεν πατάμε στο έδαφος. Στο μήνα επάνω έκανα μια προσευχή από μέσα μου, την ώρα που ήμασταν στην εκκλησία και είπα: «Κύριε μήπως πρέπει να κάνω κάτι; Σου ζήτησα να με συγχωρέσεις και πιστεύω ότι με συγχώρεσες, αλλά μήπως πρέπει να κάνω κάτι;» Όταν τελείωσε το κήρυγμα ήρθε ο αδελφός ο Νικολακόπουλος και μου είπε στο αυτί: «Αδελφέ, μόνο το βάπτισμα μένει.» Του λέω: «Ναι αδελφέ» αλλά δεν το κατάλαβα άμεσα.
Δεν κατάλαβες ότι ήταν η απάντηση στην προσευχή που έκανες;
Ναι δεν το αντιλήφθηκα εκείνη την στιγμή. Μετά όμως θυμήθηκα τι είχα προσευχηθεί και τι μου είπε ο αδελφός και κατάλαβα ότι ήταν η απάντηση από τον Θεό. Ήταν ημέρα Τετάρτη και είπα στη γυναίκα μου: «Άννα δεν ξέρω εσύ τι θα κάνεις, αλλά εγώ την Παρασκευή θα βαπτιστώ στο νερό.» Τελικά το αποφάσισε κι εκείνη, βαπτιστήκαμε μαζί και από τότε ξεκι- νήσαμε να προχωράμε με τον Κύριο.
Το 1990;
Ναι αρχές του 1990. Εκείνο το διάστημα υπηρετούσα στα υποβρύχια και είχαμε συχνά κάποια ταξίδια. Αυτό όμως το οποίο ζούσα δεν μπορούσε να κρυφθεί. Άκουγα συνέχεια κηρύγματα, ύμνους και είχα πολύ χαρά μέσα στην καρδιά μου, ζούσα πραγματικά λες και ήμουνα στον ουρανό. Στο υποβρύχιο εντωμεταξύ τα κρεβάτια ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους, το κεφάλι του ενός, σχεδόν ακουμπούσε στο κεφάλι του άλλου. Είχα λοιπόν ένα ουόκμαν που άκουγα κηρύγματα και ύμνους και όπως σηκώθηκα να πάω για βάρδια το άφησα πάνω στο μαξιλάρι. Το πήρε ένας συνάδελφος, άκουσε τους ύμνους και με ρώταγε μετά έκπληκτος τι ήταν αυτό που άκουσε. Τότε έπρεπε να πάρω θέση και η θέση που πήρα εξαρχής ήταν ότι: «Πράγματι ακούω τον Λόγο του Θεού και πιστεύω στον Χριστό». Εκεί βρήκανε οι άνθρωποι ευκαιρία και άρχισαν να γελάνε, να με πειράζουνε, να με κοροϊδεύουν, εν πλω όλα αυτά. Πράγμα το οποίο εγώ το σήκωσα μεν, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία. Κι εκεί κατάλαβα ότι είναι μεγάλη ανάγκη να λάβω το Πνεύμα το Άγιο.
Αυτά τα ταξίδια πόσο κρατάγανε;
Μπορεί να κρατάγανε ως και δύο εβδομάδες. Αλλά το περιβάλλον μέσα στο υποβρύχιο δεν ήτανε κι ότι καλύτερο. Και αυτά που βάζανε στις τηλεοράσεις κι αυτά που κάνανε και γενικά γινότανε ένας χαμός. Πήρα λοιπόν μέσα μου απόφαση ότι πριν το επόμενο ταξίδι πρέπει να με έχει βαπτίσει ο Θεός με το Πνεύμα το Άγιο και ξεκίνησα έναν αγώνα όπου προσευχόμουνα κάθε μέρα και νήστευα. Την έβδομη ή την όγδοη μέρα (δεν θυμάμαι ακριβώς) με επισκέφθηκε ο Θεός με πολύ δύναμη, μίλησα κάποιες ξένες λέξεις αλλά μετά από λίγο αυτό σταμάτησε. Δεν κατάλαβα τι έγινε και κάπου απογοητεύτηκα. Είπα: «αφού μετά από τόσο αγώνα δεν έλαβα, δεν γίνεται τίποτε.» Την άλλη μέρα είχε στην εκκλησία κήρυγμα και μετά προσευχή. Είπα: «θα έρθω Κύριε αλλά θέλω να μου μιλήσεις για το Πνεύμα το Άγιο». Πραγματικά όλο το κήρυγμα ήταν σχετικά με αυτό το θέμα. Και στο τέλος είπε ο αδελφός: «αν θέλεις να λά- βεις, πάρε ένα μαξιλαράκι κι έλα εδώ μπροστά να γονατίσεις.» Πήγα κι εκείνη την ώρα με επισκέφθηκε πάλι ο Θεός και μου έδωσε χείμαρρο μπορώ να πω, από ύδατα ζωντανά και από ξένες γλώσσες. Και μου έδωσε τόση δύναμη, που στα ταξίδια που έκανα μετά, αλλά και σε όλη μου την πορεία μέχρι που αποστρατεύτηκα είχα παρρησία να Τον ομολογώ όπου έβρισκα. Δυσκολίες βέβαια συνάντησα αλλά ο Κύριος ήτανε πάντα μαζί μου. Και μέσα στις δυσκολίες μου χάρισε και καρπό, ψυχές που πίστεψαν στον Κύριο και σώθηκαν.
Υπηρεσιακά είχες ποτέ πρόβλημα επειδή ήσουν χριστιανός;
Υπηρεσιακά δεν είχα πρόβλημα αν και κάποιοι κατά καιρούς επιχείρησαν να μου δημιουργήσουν πρόβλημα. Και ανώτεροι και ομοιόβαθμοι και στο υποβρύχιο είχαν ξεση- κωθεί ένα διάστημα εναντίον μου. Βέβαια αυτό που μου είχαν πει οι αδελφοί ήταν ότι: «όταν έχεις πρόβλημα θα ανοίγεις τον Λόγο του Θεού και θα σου μιλάει ο Θεός.» Κι εγώ το είχα βρει, άνοιγα την Αγία Γραφή και πραγματικά μου μίλαγε ο Θεός. Θυμάμαι ένα διάστημα που είχαν ξεσηκωθεί εναντίον μου, μου μίλησε ο Κύριος από ένα εδάφιο από τον Ιερεμία και μου είπε: «θα σε πολεμήσουν αλλά δεν θα υπερισχύσουν εναντίον σου γιατί εγώ είμαι μετά σου για να σε σώζω και να σε ελευθερώνω.» Και πραγματικά έτσι ακριβώς έγινε. Μετά βέβαια έφυγα από τα πλοία γιατί αρρώστησε σοβαρά η γυναίκα μου. Το 1992 έπρεπε να κάνει μια πολύ σοβαρή επέμβαση ενώ ήταν δύο μηνών έγκυος και της είχανε πει ότι πρέπει να «ρίξει» το παιδί. Να κάνει έκτρωση. Αποφάσισε όμως ότι θα το κρατήσει το παιδί και όπως τα φέρει ο Θεός.
Της είχανε πει οι γιατροί ότι θα έχει πρόβλημα το παιδί αν δεν το ρίξει;
Της είχανε πει ότι κι εκείνη θα έχει πρόβλημα (πρώτα απ’ όλα εκείνη) και μετά όσον αφορά το παιδί υπήρχε ένα μεγάλο ερωτηματικό στο πως θα εξελισσόταν η εγκυμοσύνη. Τελικά ήρθε έτσι η κατάσταση και χειρουργήθηκε ακριβώς όταν έμπαινε η εγκυμοσύνη στον τρίτο μήνα. Αν καθυστερούσε άλλο θα πέθαι- νε η γυναίκα μου (της είχαν δώσει τρείς μέρες ζωή) αν όμως γινότανε το χειρουργείο λίγο πιο νωρίς, τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει θα επηρεάζανε το έμβρυο. Ζήσαμε μέρες πολύ δύσκολες, (είχαμε ήδη δύο μωρά κι ένα στην κοιλιά που ερχότανε) ο Θεός όμως τα έφερε έτσι τα πράγματα που όλα πήγαν καλά και μας χάρισε το παιδί κανονικά στους εννιά μήνες και υγιέστατο. Ευχαριστούμε τον Θεό.
Αγόρι ή κορίτσι;
Αγόρι, ο γιός μας ο Μιχάλης που είναι τώρα 22 χρονών. Ξέχασα να στο πω, στο διάστημα που ήταν η Άννα έγκυος στο Μιχάλη, προσευχήθηκα (γιατί ένα βράδυ ήτανε πολύ δύσκολη η κατάσταση) και μου μίλησε πάλι μέσα από τον Λόγο του ο Κύριος. Εκεί στη περίπτωση του Ζαχαρία που του είπε ο Θεός: «μη φοβού Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέηση σου και η γυνή σου Ελισάβετ θέλει γεννήσει υιόν εις σε.» Το πιστέψαμε και μάλιστα θυμάμαι ο γιατρός μας έλεγε ότι το παιδί είναι κορίτσι κι εμείς επιμέναμε ότι είναι αγόρι γιατί είχαμε πάρει το μήνυμα από τον Κύριο. Και πραγματικά μας χάρισε ο Θεός τον Μιχάλη. Στην πορεία περάσαμε βέβαια κι άλλες δύσκολες καταστάσεις, αρρώστησε και ο γιός μας ο Κώστας κάποια στιγμή, έκανε κι εκεί ο Θεός έκβαση και μπορώ να πω αδελφέ ότι όλα αυτά τα χρόνια, αν και περάσαμε δύσκολα κι ακόμα περνάμε δύσκολα ο Κύριος ήταν πάντα κοντά μας. Μας έχει διαφυλάξει από πάρα πολλά, μας έχει βοηθήσει, μας έχει ανοίξει δρόμους να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε δύσκολα σημεία και ευχαριστούμε τον Θεό γιατί μας έφερε μέχρι εδώ. Αλλά ο σκοπός είναι να φθάσουμε μέχρι το τέλος, αυτός είναι ο στόχος μας. Αδύνατοι είμαστε αλλά πιστεύω ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει. Και ανεξάρτητα τι συμβαίνει γύρω μας ο Κύριος είναι πιστός στον Λόγο Του και δεν θα μας αφήσει ούτε θα μας εγκαταλείψει.
