«Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια.

«Περπατούσε με τις ώρες κρατώντας στο χέρι της το κομποσκοίνι, μονολογώντας ξανά και ξανά την ίδια προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε με». Γύρω στα ογδόντα, το σώμα της όπως ήταν φυσικό είχε πάνω του τα σημάδια του χρόνου με εμφανέστερο την κύφωση που την κρατούσε διαρκώς σκυφτή. Πολλά είχαν δει τα μάτια της, πολλά είχε να διηγηθεί. Η ψυχή της σκυθρωπή. Κάτι την βασάνιζε, κάτι την ενοχλούσε, κάτι πολύ μεγαλύτερο από την κλονισμένη υγεία της. Η ίδια διηγείται: «Εμφύλιος, μαύρα χρόνια! Μας έπιασαν στον ύπνο. Τα αντίποινα βαριά. Εκτελούν τον πατέρα μας μπροστά σ...

 «Ειρήνη Υμίν»

Μια αυλή και στη μέση μια πόρτα, που αν έβλεπε κανείς τους κισσούς που την είχαν κυκλώσει, θα καταλάβαινε ότι είχε πολλά χρόνια ν’ ανοιχτεί. Έξω από αυτήν την πόρτα στεκόταν κάποιος, που με το αριστερό χέρι κρατούσε ένα φανάρι και με το δεξί του χτυπούσε παρακλητικά. Ο πίνακας αυτός ονομάζεται «Το Φως του κόσμου» και είναι έργο του 1853, από το διάσημο ζωγράφο Hollman Hunt, εμπνευσμένο από το βιβλίο της Αποκάλυψης γ΄ 20. «Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου».